Hunkerend naar bloed

Kaida kneep haar ogen toe en legde haar andere hand op Edwards hand. 'Het lukt niet.' siste ze en voelde haar hele lichaam pijnlijk samentrekken. Ze kneep lichtjes in zijn hand die ze vast had.

Edward schudde zijn kop. "dan moet ik je even alleen laten"zei hij . Hij zuchtte diep en keek naar Kaida.

Kaida ademde onrustig en knikte kort. Langzaam liet ze zijn hand los. 'Misschien.. beter ja.' zei ze stil, nog steeds haar ogen dichtgeknepen. Haar hand om het gras geklemd.

Edward stond op. Hij liep rustig weg.

Kaida zette haar tweede hand nu tegen de grond en voor ze het wist voelde ze tranen uit haar ogen ontsnappen. Ze gleden over haar wangen om de dieperik in te storten en op haar handen te plensen. Ze was zo stom. Ze had edward weg laten gaan. Langzaam stond ze op. Het gras die ze in haar hand had liet ze er uit glijden en opende in een ruk haar ogen. Roodgloeiend. En haar hoektanden duidelijk zichtbaar. Waarna ze zo snel ze kon vertrok.

Dawn liep geconcentreerd door het bos...
ze keek om zich heen en hoorde en zag alles je kon haar dus ook niet besluipen.
ze zag toen een jongen voor haar.... ze liep er rustig naar toe.
ze keek met een scherpe blik naar hem en zuchte.