Hunkerend naar bloed

Kaida strompelde door het bos. De schotwonden van Glados waren gestopt met bloeden, maar deden verschrikkelijk veel pijn. Een stuk afgescheurde stof van haar rok deed nog steeds dienste als verband maar het werd Kaida teveel. Ze viel op haar knieën neer en zette haar handen tegen de grond voor steun. Ademen deed pijn, ze was veel bloed verloren. En nu hunkerde ze ernaar. Naar nieuw bloed. Naar de geur, de smaak... het verlangen! Haar gloeiende rode ogen keken rond maar ze zag geen enkel ander levend wezen.

Edward liep naar Kaida toe "gaat het?"vroeg hij.Hij keek naar Kaida met een bezorgde blik die hij normaal nooit had.

Kaida bleef nog even zwaar adem halend naar de grond staren en keek toen vanuit haar ooghoeken naar Edward. Vanachter haar donkere haren gloeiden haar rode kijkers en ze knikte kort. 'Het gaat wel.' zei ze een beetje hees en probeerde opnieuw op te staan.

Stassi liep door het bos en keek rustig om zich heen...
ze had Edward en Kaida niet in de gaten en ze zuchte.
ze ging tegen een boom zitten en keek naar de lucht.

"kom ik help je"zei edward en hij hielp Kaida recht.Hij glimlachtte kort.

Stassi zuchte even en keek om zich heen.....
ze krabte aan der oortje en zwiepte met der staart.
ze ging haar sterren slepen en keek ondertussen naar de lucht.

Kaida kwam rechtop en draaide zich naar Edward. 'Bedankt.' zei ze zachtjes en voelde opnieuw een steek in haar been. Om niet opnieuw tegen de grond te vallen nam ze Edwards schouders voorzichtig vast. Toen ze besefte dat ze hem vast had keek ze hem even verontschuldigend aan en liet zijn schouders weer los.

Edward glimlachtte en keek even naar Stassi.Hij glimlachtte kort en keek weer naar Kaida."is niets...als je steun zoekt als je pijn hebt is het ok"

Stassi had ze nog steeds niet in de gaten...
ze stond op en fluiten net zoals de vogeltjes.
ze liep wat verder en keek in het rond.
ze zwiepte met der staart en haar oortjes bewogen alle kanten op.

'Het zal wel gaan.' beet Kaida door maar toen ze terug zonder hulp probeerde overeind te blijven, voelde ze weer een steek. Met een pijnlijk gezicht legde ze opnieuw een hand op Edwards schouder. Ze hield er niet van zo zwak over te komen. Alsof ze niks meer zelf kon. Daarom durfde ze hem niet aan te kijken. En haar maag voelde ook al zo vreemd.

"kom je hoeft je niet te schamen voor dit"zei Edward rustig.Hij glimlachtte en keek naar Kaida.Hij voelde haar pijn, dat vond hij raar.

Stassi ging verderop weer tegen een boom zitten...
alleen tijdens het zitten kwam der arm langs een doorn van een struik...
"auw..." ze keek naar de wond.
het bloedde wel en voog het bloed weg.

'Het lijkt wel alsof ik half dood ben, terwijl ik gewoon tweemaal beschoten ben.' mompelde Kaida en legde nu ook haar andere arm om zijn schouder. Ze vroeg zich af waarom ze hem vertrouwde? Tenslotte was Kaida meestal een eenling. En arrogant! En nu.. Haar ogen waren opgehoudn met gloeien. Waar was haar bloedlust naartoe? ze keek langzaam op en richtte haar rode ogen op de van edward, maar keek al snel weer weg. Een plotse geur van bloed ging door haar neus en ze keek even rond.

"nee ben je niet"zei Edward.Hij glimlachtte en keek naar Kaida.Hij zuchtte even.

Stassi scheurde een stukje van haar shirt af.
ze deed die om haar arm en zuchte.
het bloedde nog wel.
"stomme struik..." ze keek weer naar de lucht.

Kaida voelde die bloedlust weer door haar lijf gaan. Waarom kon ze dat niet onder controle houden. Haar ogen gloeiden opnieuw en ze drukte zich tegen Edward aan. 'Laat het ophouden..' fluisterde ze, nog steeds haar armen om zijn schouders en haar hoofd tegen zijn borst aangedrukt. Haar knieën trilden. Van de pijn, en van het verlangen, naar het bloed dat ze rook.

Edward omhelsde haar.Hij ging heel voorzichtig zitten."dit gaat beter lukken"zei Edward.Hij glimlachtte en legde zijn hoofd vriendschappelijk op haar schouder.

Stassi stond weer op en wou het bos uitlopen....
ze keek om zich heen en zag Edward tegen Kaida aan zitten...
ze schrok en dacht hoe kan die dat doen.....
ze pinkte snel een traan weg en liep zo snel mogelijk het bos uit....

Kaida schrok lichtjes toen ze zijn armen om haar heen voelde, maar voelde tegelijk dat ze erdoor rood werd. Ze ging samen met hem gaan zitten en voelde zijn hoofd tegen haar schouder. Even wist ze niet wat te zeggen, maar een glimlachje speelde om haar lippen.

Edward liet Kaida langzaam los "gaat het al wat beter?".Hij keek even achterom en zag Stassi weglopen.Hij zuchtte even.Hij glimlachtte naar Kaida.

Stassi ging buiten het bos ergens zitten.
ze zuchte en zei hard op "ik dacht dat ie van mij hield.... ik wist het gewoon hij wil iemand van zijn eigen soort.
ze zuchte diep en pinkte weer een traan weg.
haar oren lagen plat naar beneden en der staart hing ook slap.

'Niet loslaten.' fluisterde Kaida. Toen ze besefte wat ze gezegd had wendde ze snel haar blik af en staarde met halfopen ogen naar een afgebroken takje verderop. Ze durfde hem nu niet meer aan te kijken. Het was alsof haar pijn minderde nu ze bij hem zat, al werd die in haar buik dubbel zo groot.

Edward legde zijn arm op haar schouder.Hij glimlachtte kort.Hij keek even naar achteren maar daarna weer naar Kaida.Zijn huid zag nog steeds even bleek.

Stassi zuchte diep....
ze dacht ik ga wel naar hem toe...
ze liep het bos in en kwam bij hun....
"als je me niet meer wil kan je het ook gewoon zeggen" ze keek hem even aan.
ze keek toen weer naar Kaida en zuchte ze draaide zich om en wou weg lopen....

Kaida keek hem langzaam terug aan toen ze zijn hand terug op haar schouder voelde. 'Nu zal je vriendinnetje vast kwaad zijn.' zei ze stil en voelde zich daar redelijk schuldig over. 'Het spijt me, ik wil niet tussen jullie in komen.' Kaida probeerde terug op te staan. Ze keek geschrokken op toen Stassi toekwam.