Uitrusten en nadenken

Adira landde voor de ingang van de metrostation. Ze duwde de deur open, sprong over een van de kleine poortjes en rende de stilstaande roltrappen af. Daar lagen de twee sporen waar vroeger de treinen stonden.
Adira zocht een mooi plekje op bij een standbeeld dat tegen de achterste muur stond. Er was hier niemand, hier zou ze best een tijdje kunnen blijven.
Ze opende haar tasje en haalde er een zwaar Boek uit dat eigenlijk niet in het tasje kon passen. Ze sloeg het open op een willekeurige bladzijde en begon te lezen. Het Boek veranderde iedere keer dat ze het open deed - daarom was het belangrijk dat ze alle belangrijke informatie onthield. Nu vertelde het haar iets over de mensen van vroeger, die niet gemuteerd waren met dieren. Ze las het zonder veel aandacht, dit wist ze allemaal al, waarom vond het Boek het dan nodig om het haar nog eens allemaal te laten zien?
Het is niet mogelijk voor de Vampier en de Hunter om samen te leven zolang de Vampier op bloed leeft.
Die regel kende ze uit haar hoofd, maar het stond nog eens zo'n 50 keer op een bladzijde gedrukt. De onzichtbare hand schreef het er steeds weer op, alsof het wilde dat Adira er iets mee deed. Adira deed echter niets, ze werd gestoord door een kat die aan kwam wandelen.
Hallo poes, zei Adira, verbaasd maar zacht.
Katten hoorden inmiddels bijna uitgestorven te zijn, het was een wonder dat deze nog in de stad was. De kat sprong op het Boek en staarde Adira aan in haar gouden ogen met haar eigen ogen van dezelfde kleur.
Wil je bij me blijven? Dat kan, zei Adira.
Ze streelde de poes.
Jou noem ik Athanate, de onsterfelijke, mompelde ze toen, denkend aan het oude Grieks dat ze van haar zusters vroeger moest leren.

Even verderop werd Dair door een aantal Hunters strak tegen de muur gedrukt. Dair`s hagelwitte hoektanden groeide en hij keek de Hunter die hem vast had vernietigend aan. ''Gefelciteerd. Jullie muizenbrein hebben eindelijk een plan bedacht om me te pakken te krijgen'' zei hij sarcastisch. ''Klep dicht Vampier'' snauwde de Hunter en sloeg Dair tegen zijn gezicht zodat hij bloed uitspugde. Dair leunde een beetje naar voren nadat hij een klap in zijn maag kreeg. ''Het is dat ik al dood ben want dit had ik dus echt niet overleeft'' mompelde hij. De Hunters grijnzde kil. ''We hebben een verassing voor je Vampier'' zeiden ze. Dair werd losgelaten en viel op zijn handen en knieeen. Hij stond op en keek de Hunters aan. Plots werd hij vastgegrepen van achteren. Achter hem stond een andere Vampier maar hij was niet normaal. Hij was anders. ''Dit is net als jij een Vampier. We hebben hem een paar dagen geleden gevangen. We hebben een paar expirimenten met hem gedaan en dit is het resultaat. Een agressieve Vampier die andere veranderd door hun bloed te drinken'' zei de Hunter. Dair keek hem geschrokken aan. ''Maar dat is onmogelijk'' riep hij. Hij stootte de Vampier achter zich in zijn maag waardoor hij weg kon vluchten. Dair verstpte zich tussen de treinen.

Adira keek op toen ze geroep ergens achter een rij treinen hoorde. Er kwam toen een vampier door de treinen rennen. Ze begreep dat ze allebei in gevaar waren en wenkte hem. Ze pakte toen Athanate op en sprong op, waarbij haar boek vanzelf haar tas in gleed.
Gegroet, broeder! Kom mee, ik ken een schuilplaats! fluisterde ze.
Ze sprong de andere tunnel in en wachtte op de andere vampier.

Dair wist niet zeker of hij deze vrouw wel kon vertrouwen. Veel keus had hij niet. Achter hem hoorde hij de voetstappen van de Hunters al dinchterbij komen. Zijn doorzichtige ogen keken naar de tunnel. Uiteindelijk sprong hij met onmenselijke snelheid de voor hem onbekende vrouw achterna. in de tunnel drukte hij zich tegen de wand en gluurde langs de rand. De Hunters waren hen voorbij gelopen en hun voetstappen stierven weg. Dair keek naar de vrouw die hem geholpen had. ''Bedankt'' zei hij.

Adira knikte.
Maar we zijn er nog niet, het is mogelijk dat ze ons hier nog vinden. Kom mee! zei ze.
Ze gleed langs een treinstel naar voren en rende naar een luik onder het spoor. Ze tilde het op en kroop door het gat. Daar was een van haar schuilkamers. Want ze mocht dan wel neutraal zijn, maar voor een Hunter bleef ze een beruchte vampier.
Toen ze in de kamer waren keek Adira rond. Het was er stoffig, ze was er lang niet geweest. Een lange smalle bank dat haar als bed diende, een hoopje planken dat ze 'tafel' noemde en een kei waarop ze meestal zat te lezen - dat was alles wat er stond.
Ik ben Adira Mai Sanguina, de jongste van de zusters Sanguina, stelde ze zich voor aan de andere vampier.

Dair knikte en rende de vrouw achterna. Toen ze stil hielden in haar schuilplaats keek hij eerst even rond. Er stond niet zo veel maar ze konden er even schuilen. Teminste totdat die Hunters niet meer zo op oorlogspad waren. Hij keek op toen de vrouw zich aan hem voorstelde. ''Dair, leider van de Blood Hunters clan'' stelde hij zichzelf voor aan haar.

Een schim in de duisternis keek toe hoe de Hunters doorzochten naar een Vampier die ze voorlopig niet zouden vinden. Twee rode ogen gloeidde op. Jelisa greep haar schede steviger vast. Ze rende langs de Hunters achter de treinen langs de tunnel in waar ze Dair in had zien verdwijnen. Jelisa keek nog even om maar liep toen de tunnel door. ''Dair'' riep ze, haar hand al op het gevest voor het geval ze iemand tegen kwam met minder oede bedoelingen.

Adira zuchtte. O die ja!
Nou, Dair-leider-van-de-Blood-Hunters-clan, ga maar zitten, neem iets te drinken ofzo, mompelde ze.
Ze opende een geheim kastje onder de 'tafel' en haalde er een fles boomnectar - het enige wat ze ooit dronk - uit.
Toen sprong er nog een vampier naar binnen.
Company! Welkom, zus! zei Adira toen.

Dair keek op toen Jelisa ook binnen kwam. Hij stond weer op. ''Jelisa'' zei hij eerst verbaasd. Daarna glimlachde hij even. ''Je bent me gevolgd he'' zei hij daarna ietwat beschamend. Hij zag dat haar hand al op het gevest van haar zwaard lag. Zelfs door de schede heen rook hij zilver. ''Je hebt een nieuw zwaard'' zei hij tegen haar.

''Je blijft me verbazen Dair. Vechten tegen een heel leger geen probleem. Maar je wordt verslagen door drie Hunters en een gemuteerde Vampier'' grijnzde Jelisa. Aan zijn doorzichtige open kon Jelisa zien dat hij het zilver had geroken waar het lemmet van haar zwaard van was gemaakt. ''Je hebt het al geroken niet?'' zei ze. Ze keek even naar de andere vrouw in het gezelschap. ''Mijn naam is Jelisa'' zei ze tegen haar.

Lesley was een tijdje weggeweest en zag Dair zitten. Hij liep op Dair af en zei "hallo". Hij keek droog naar de rest en zijn klauwen verschenen. Gewoon, waarom wist hij niet...

Dair was inmiddels weer gaan zitten. Waarom zou Jelisa een nieuw zwaard gekocht hebben, zomaar? Dat geloofde Dair niet. Toen hij een 'hallo' hoorde keek hij op en zag Lesley staan. ''Hey'' zei hij tegen hem. Ergens wel wat verbaasd. Hij had Lesley al een tijd lang niet gezien.

"ik ben lang weggeweest... ik had nood aan wat rust"zei Lesley rustig. Hij naast Dair zitten en keek hem aan. "hoe gaat het?" vreog hij maar.

''Kon beter. De Hunters zijn eindelijk gek geworden. Ze hebben een aantal Vampieren gevangen genomen en er expirimenten op gedaan. Als deze Vampieren bloed vn iemand drinken veranderen ze het slachtoffer in een Vampier. Dezelfde moordlustige Vampieren als zij zijn. Het zijn een soort hersenloze zombie`s die zichzelf niet meer kunnen beheersen'' zei Dair.

Lesley trok een wenkbrauw omhoog bij het verhaal "inderdaad best vreemd en wat ben je daarmee van plan dan?". Hij bekeek zijn klauwen eens.

''Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat dit levensgevaarlijk kan zijn'' zei Dair. Hij keek Lesley serieus aan. ''Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik wil de clan niet in gevaar brengen maar we kunnen deze Vampieren als je ze zo al kan noemen ook niet zomaar hun gng laten gaan. Straks als alle Vampieren veranderd zijn in zulk soort monsters zullen we ook de Hunters aan gaan vallen. Zodra die allemaal veranderd zijn wat dan? Dan is er geen vers bloed meer te verkrijgen waardoor we elkaar aanvallen. We zullen uiteindelijk elkaar vermoorden'' zei hij.

Adira keek rond - groot genootschap was hier bijeengekomen. In haar geheime schuilplaats. Een meisje Jelisa en een jongeman Lesley, en die Dair nog.
Umm. mompelde ze terwijl ze iedereen wat van haar boomsap inschonk en aanreikte.
Ze zuchtte en keek rond. Ze kreeg het een beetje benauwd, ze had moeite met bij veel mensen tegelijk zijn. Tegelijk luisterde ze naar wat ze elkaar vertelden - dit kon nog van belang zijn.

Dair stond op. Hij had niet veel ruimte om rond te lopen mar dat deerde hem nu niet. Hij moest beslissen wat hij moest doen aan die gemuteerde Vampieren. Nu waren het er nog maar een paar. Maar straks zou het zich uitbreiden en wat dan? Dan waren ze misschien moeilijker of zelfs niet meer tegen te houden. Afwezig staarde hij een beetje voor zich uit. Daarbij moest hij zijn clan ook nog beschermen. Ervoor zorgen dat hun bloedlijn niet uitstierf.

Adira staarde Dair aan. Het was al duidelijk dat hij zich zorgen maakte over zijn clan. Als dat niet het geval zou zijn dan zou hij niet zo gedreven ijsberen.
Hey, het is nog niet zo erg. Ze zijn toch nog tegen te houden? zei ze hardop, om zichzelf ook ervan te overtuigen. Ook zij was immers bezorgd.
Als zij zou sterven zou Carminia ook gevonden worden. En de bloedlijn van de Sanguina's zou eindigen, tenzij Carminia of zij zelf snel voor nakomelingen zorgden. Carminia's kind van Arthur zou half menselijk zijn, en dat was niet genoeg. Maar van wie zou zij dan kinderen moeten krijgen?

''Ik weet niet hoeveel het er al zijn en hoe snel het zich verspreid. We kunnen beter van het ergste uitgaan'' zei Dair. In zijn gedachte was hij bij Cèline en Lara. Hopelijk waren zij veillig. ''Daarbij moeten we verschillende bloedlijnen waarschuwen. Er zijn een aantal die vrijwel uitgestorven zijn op een paar na'' zei hij. Zoals de mijne maakte hij in gedachte af.

Adira zuchtte.
Carminia heeft al een schuilplaats gevonden met haar man, en ik heb gehoord dat ze al aan kinderen denken. Die sterven voorlopig dus niet helemaal uit. Ik zal je wel helpen, voor mijn bloedlijnen kan ik toch niets bijzonders doen, zei ze.
Ze dronk haar glas boomsap op en wankelde.
Wie moeten er gewaarschuwd zijn? vroeg ze toen.

''Een aantal bloedlijnen in de clan die ervoor kiezen zelfstandig ergens te wonen'' zei Dair. Vele zaten bij de grotten maar er waren er ook een paar die liever in huizen woonde in de buitenwijken of god weet waar. Dair`s ogen waren van doorzichtig terug geschoten naar blauw en zijn hoektanden waren ook niet meer zichtbaar als hij sprak.

Waar moet ik precies zijn en wat moet ik vertellen? vroeg Adira.
Bij haar was het altijd zo dat ze of iets te weinig vertelde waardoor het mis liep, of te veel waardoor het ook niet echt ging.
Ze ging met haar tong over haar tanden. Haar hoektanden waren nog altijd lang en scherp. Maar ze lette er niet echt op, want Athanate sprong op haar schouder en bleef daar zitten. Adira ging met haar hand door de vacht van de kat en keek Dair weer aan.

Tasunke zat te kijken naar Dair en Adira. Hij lachte wat zou er gebeurt zijn met Céline? Nou ja alsof hij zich daar druk om maakte. Hij veranderde in een wolf en liep er kalm heen. Tasunke was een tijd weg geweest maar weer terug gekomen. Hij has Stassi nooit meer gezien. Hij zuchtte en keek naar Dair. Hij moest hem wel herkennen, met al die gevechten van hun tweën. Hij lachte. Toen stapte hij als de zwarte wolf verder en ging achter Adira zitten. Dair moest hem zo zien.

Dair had Tasunke inderdaad gezien. Na een keer kniperen waren zijn ogen van felblauw naar doorzichtig gekleurd. Zijn hoektanden groeide wat en hij keek de wolf aan. ''Wat doe jij hier'' zei hij kil en rechtte zijn rug. ''Je hebt een slechte tijd uitgekozen om hier te komen Tasunke'' zei hij tegen hem.