Genietend van de zon

Stassi keek geïnterreseerd naar Nuka.
ze leek haar een aardig meisje en het was duidelijk een hunter...
ze liep rustig naar haar toe en ging ook bij de rivier zitten.
ze zei heel stilletjes "hoi... ik ben Stassi"

Dair bleef Nuka strak aankijken. ''Dair'' zei hij enkel emotieloos.
Zijn blik ging even naar Stassi toen zij zichzelf voorstelde maar toen weer naar Nuka.

Stassi keek even naar Diar en keek weer naar het water.
ze zuchte wat en zwiepte met der staart en der oortje bewogen.

Nuka keek vanuit haar ooghoeken even naar het meisje en knikte kort. Als teken dat ze die naam zou onthouden. Ze dacht dat Stassi het wel had gehoord toen Nuka zichzelf had voorgesteld en richtte haar nachtzwarte kijkers terug op het water. Ze voelde Dairs blik in haar rug en keek om, recht in Dairs ogen. 'Vampieren, hunkerend naar bloed. Watertandend... Waarom beste Dair... waarom jij niet?' Haar ogen waren zo donker dat ze zowat geen emotie bevatte, maar haar stem klonk vriendelijk, vragend en vooral nieuwsgierig. Nuka stelde nooit rechtstreekse vragen. Altijd luchtig, bijna zweverig. Eigenlijk was haar vraag best simpel. Waarom viel Dair de hunters hier aanwezig niet aan?

''Omdat Nuka, ik niet zomaar de eerste beste Vampier ben. Ik ben een Vampier met de idealen van mijn broer. Ik ben een Idealist die niet gelooft in louter geweld'' zei Dair. ''Ik hunker welliswaar als elk ander van mijn soort naar bloed, maar ik laat me er niet door overmeesteren. Als leider is dit een goede kwaliteit'' zei hij en keek Nuka recht aan. ''En jij dan? De haat die jullie als Hunters tegenover ons Vampieren voelen is erg groot. Zelfs ik weet dat. Jullie zijn hier met meer, je had me met gemak kunnen doden'' zei hij.

'Leider?' vroeg Nuka nog even rustig, terwijl ze bij het water bleef zitten. Ze liet haar hand er even in zakken en voelde de zachte stroming. 'Niet alle haat woekert in ons hunters. Niet in mij.. De enige die mijn wrok zal voelen is degene die met zijn boedeigen tanden mijn familie neerhaalde." Ze hield haar hoofd vragend een beetje schuin en knipperde even met haar nachtzwarte ogen. "Dair.. wat zou mijn ongegronde reden zijn jou een mes door het hart te steken?"

''Dat is een van de mysteries waar ik nooit achter heb weten te komen'' zei Dair. Hij keek opzij 'Leider' herhaalde hij zachtjes zijn eigen woorden. ''Gios'' zei hij daarna duidelijker. ''Hetzelfde bloed stroomt door mijn aderen. Het geeft mij recht om de Vampieren te beschermen en te leiden. Een taak die een eer als zowel een vloek is'' zei hij zonder Nuka aan te kijken.

Nuka had een gevecht kunnen volgen. Lesley had Celine aangevallen, het vampier meisje. Ze had dus niet gelogen toen ze zei dat Dair de leider was. 'Mag ik je waarschuwen?' vroeg ze stil en keek even naar Stassi die naast haar zat. Eigenlijk kon het Nuka niet schelen wat anderen van haar dachten. Zo had ze ook geprobeerd Celine te bevrijden uit Lesley's greep, maar dat was haar helaas niet gelukt. 'Pas op voor de hunter Lesley. De status die jij draagt is hem bekend en aarzelen is niet zijn aard om jou vergeving te geven. Doorgaan zal hij doen, om jou neer te halen. Leider van de bloeddrinkers."

''Weet ik. Die Lesley heeft zowiezo nog wat tegoed van me. Maar eerst moet ik hem kennen. Voor een genezing moet je eerst de ziekte kennen'' zei Dair. Hij keek Nuka nu weer recht aan met zijn helderblauwe ogen. Maar zijn gedachten waren niet bij haar of bij Lesley. Dair had sinds tijden weer eens tegen iemand over zijn broer gesproken. Over zijn ideeen, zijn idealen. Het deed hem pijn omdat hij met de watenschap leefde dat zijn broer gestorven was. Voor zover Dair wist dan, maar dat feit leek hem bijna onfeilbaar.

'Bloeddrinker.. je sprak daarnet over idealen, over je broer.' Nuka keek even rond in de omgeving en toen weer recht in Dairs ogen. Zo helder blauw. Nuka voelde heel even een steek van jaloezie. Ze waren prachtig vergeleken met die van haar. Zwart, duister, emotieloos. "Jouw woorden wekten mijn nieuwsgierigheid." ze stond op en ging dichterbij Dair gaan zitten. Hopend op een soort van verhaal.

Dair keek even naar Nuka, hij was verast door haar woorden. Hij had al zo ongelofelijk lang niet over zijn familie gepraat. ''Mijn broer was een idealist. Mijn ouders krijgers. Ze vochten beide mee in een van de grootste slagvelden in deze oorlog. Mijn broer was lid van de Vahun. Zijn ideeen klopte en hij kreeg steeds meer aanhangers. Toen mijn ouders stierven in de strijd was mijn broer er kapot van. Wij allebei trouwens maar hij het meest. Hij verdween, ik heb hem nooit meer gezien. Dood vermoed ik'' vertelde hij.

Nuka luisterde gefascineerd naar het verhaal. 'Mijn hart treurt bij het horen van zo'n verhaal.' fluisterde ze en keek hem aan. 'Dat spijt me voor je, Dair.' bekende ze zachtjes haar spijt voor het verlies van zijn broer. Ze wendde haar blik even af. 'Maar jij bent niet de enige met het verlies van ouders.' ze dacht aan de moord op haar ouders en zuchtte.

''Ik weet het. Vele van ons ongeacht ras zijn familie of bekende kwijtgeraakt in deze strijd'' zei Dair.
Hij staarde even naar de grond. ''De enige manier waarop mijn broer nog bij me is, is om zijn ideeen verder te volgen en uit te werken'' zei hij.
Dair speelde met het kralenpolsbandje om zijn pols. Het enige wat hij aan materiele dingen nog had van zijn broer.

'Dus jij volgt het middelste pad, dat van de Vahun?' vroeg Nuka rustig en nieuwsgierig. Ze staarde naar haar handen en het zilveren bandje om haar pols. Dat eveneens aan haar familie deed denken. 'Hou je niet vast aan idealen, bloeddrinker.' zei ze toen zacht zonder op of om te kijken. Haar zwarte ogen bleven op haar armband gericht. 'Al kan ik me daar zelf ook niet van losrukken.' zelf was Nuka een hunter, maar wou van dat pad afwijken. Ze wou niet vechten, alleen als dat noodzakelijk was. En als ze de moordenaar van haar ouders zou tegenkomen. Maar ze had het gevoel haar gestorven familie en levende zus te verraden als ze bij de vahun zou gaan.

''Dat ook niet helemaal. Mijn broer was dan wel een Vahun maar toch volbloed Vampire. Misschien minder ageressief maar toch'' zei Dair.
Hij keek even naar Nuka. ''Ik denk dat we allebei ons verleden moeten laten rusten en ons moeten richten op onze toekomst. Waarheen die ons ook brengt'' zei hij.

'Welke toekomst?' vroeg Nuka alsof ze er al tijden over zat na te denken. 'De enige toekomst die we zeker weten, is het einde der dagen. Onze eigen dood.' Ze keek naar Dair. 'Dat is het enige waar we ons toekomstbeeld aan kunnen vastklampen. Niet erg positief he.'

''Nuka luister. Het leven is een lange lijn die eindigd bij de dood'' zei Dair.
''Maar het gaat om de dingen die we in de tussentijd doen wat ons echt laat leven'' zei hij.

'Wat dan?' vroeg Nuka nog even rustig. 'De pijn? Verdriet?' Ze voelde plots haar ogen waterig worden. Snel veegde ze deze tranen weg. Want ze had geen grondige reden om te huilen. Niet hier en nu.