Genietend van de zon

Het geluid van de hedendaagse natuur vulde de stilte. Twee blote voetjes plensten zachtjes in het water, wat kleine golvingen veroorzaakte. Al werden deze niet opgemerkt door de veel te grote stroming van de waterval. Een middelgroot meisje zat op een laaghangende, gelukkig stevige, tak boven de rivier. Nog geen tien meter verder hield het water op, om daar met volle snelheid naar beneden te storten. Het gaf Nuka een zalig gevoel. Ze had haar ogen gesloten, haar hoofd naar de zon gericht en een gelukzalige glimlach op haar gezicht getoverd. Dit weer voelde zalig aan. Haar pluizige wolvenstaart hing net niet in het water, al werd de staartpunt soms nat door een snellere stroming of hogere golving. Maar dat deerde Nuka niet. Ze hield van de natuur, en vooral van dit water. Al wou ze niet weten wat er zou gebeuren moest ze van deze tak afvallen. Maar het was nog nooit gebeurd, dus waarom nu wel? Nuka was lenig en een expert in het klimmen, klauteren en vooral het rennen. Toen ze zon zich achter een wolkendek verschool verdween haar glimlach en opende ze een van haar ogen. Deze was pikzwart, alsof de nacht zelf erin weerspiegeld werd. 'Nouhou..' mompelde ze en opende ook haar tweede oog. Spijtig dat de zon zich had verscholen en de heerlijk warme stralen haar huid niet meer raakten, stond ze op. Op de tak, voetje voor voetje, ging ze terug naar het vasteland. Met een sierlijke sprong belandde ze terug op de grond. En net dan kwam de zon weer tevoorschijn. Nuka keek even geïrriteerd naar de zon, die er een spelletje van leek te maken, maar liep toen schouderophalend verder. Nog steeds op blote voeten. Het gras kriebelde aan haar enkels en ze kroop op een rotsstuk niet ver van de rivier vandaan. Deze was opgewarmd door de zon en daar was Nuka's glimlach weer. Ze nestelde zich tegen de rotswand en wou net haar ogen weer sluiten toen haar oren, haar grijze wolvenoren, een geluid opvingen. Haar nachtzwarte kijkers flitsten rond. Wie was daar?

Een best lang meisje liep op haar blotevoeten rustig door het gras. In haar rechter hand had ze een speer en haar blik was af en toe op de waterval gericht. Ze sprong op een rots en haar oren bewogen soms een kant op. Ze concentreerde zich op de geluiden omzich heen en haar staart zwiepte rustig heen en weer. Collet had het gevoel dat ze niet alleen was en ze keek op. Ze keek in de richting waarvan ze dacht dat iemand was en zag een niet veel jonger meisje dan haar. Ze sprong lenig van de rots af en liep richting het meisje. Haar ogen gleden langzaam over haar heen. Ze moest haast wel een hunter zijn aangezien ze half dier, half mens was. Ze knikte rustig naar het meisje en begon te spreken. ''hallo, wie bent u?'' vroeg ze kalm maar op haar hoede. Ze had haar speer dan ook stevig vast voorals er toch wat ging gebeuren.

Nuka keek nieuwsgierig naar het meisje die dichterbij kwam. Aangezien ze een hunter leek en vriendelijk tegen haar begon te praten, boezemde het Nuka vertrouwen in. Ze bleef rustig op de rots zitten. 'Nuka is de naam.' sprak ze rustig tegen het meisje en wendde haar nachtzwarte kijkers even af. De zon verschool zich opnieuw achter enkele sneeuwwitte wolkjes die de blauwe hemel kleur gaven. Maar toen deze weer tevoorscheen kwam en in Nuka's donkere ogen scheen, moest ze wel weer weg kijken. Haar blik opnieuw naar het meisje gericht. 'En u bent?' vroeg ze toen. Nog steeds even op haar gemak. Wel vingen haar oren elk geluid op in de omgeving. Van het kletterende water tot het lied van de merel.

''Mijn naam is Collet Brunel aangenaam'' zei ze en boog kort. Toen ze boog was een kettinkje met een wolf zichtbaar geworden doordat het uit haar gewaad was geglipt. Collet merkte het eerst niet maar toen ze het wolfje niet meer tegen haar huid voelde keek ze op. Ze zag het buiten haar gewaad hangen en ze stopte het snel weer terug onder haar gewaad. Ze wist niet of Nuka het wel of niet had gezien, maar ze hoopte van niet. Het was tenslotte iets wat van haar en de famillie was en iedereen in haar famillie had er een, haar ouders waren dan ook halfwolven geweest en Collet moest nog vaak aan hun denken, ook aan het feit dat het scheen dat ze nog een zuster had en ze hoopte dat ze die snel zou vinden. Ze schudde haar hoofd even en keek toen omzich heen. Haar ogen flitsten kort naar de waterval en ze richtte zich daarna weer op het meisje.

Dair stond niet ver weg van de twee Hunter meisjes. Hij leunde tegen de boom in de schaduw. Dair wist dat hij de Hunters moest haten. Ze had zijn ouders en vrij waarschijnlijk ook zijn broer vermoord. Toch bleven de wezens hem inspireren. Hoe ze zich hadden kunnen ontwikkelen in het nieuwe ecosysteem. Aan Dair`s uiterlijk was niet te zien dat hij een vampier was. Maar ook niet of hij een Hunter was aangezien hij geen dierlijke trekjes bezat. Dair`s blauwe ogen bleven naar de twee Hunters kijken.

Collet voelde zich opeens bekeken en ze greep haar speer stevig vast. Ze draaide zich met een ruk om en keek in twee heldere blauwe ogen. Haar oren ging naar achteren zoals bij een wolf die zijn oren in zijn nek legt. Collet sprong omhoog en verdween tussen twee bomen in de schaduw. Ze sprong geruisloos van boom naar boom en ineens was ze achter de jongen. Ze pakte haar zilveren mes en hielde die bij de nek van de jongen. ''wie ben je?'' vroeg ze scherp. Ze hield niet zo van mensen die haar zaten te bekijken. En zag het dan ook aan als spioneren of iets in die richting.

Dair keek even naar de zilveren kling van het mes en slikte onhoorbaar. In een fractie van een seconde greep hij Collet`s pols en dwong haar zo het mes bij zijn nek vandaan te halen. Dair draaide haar om zodat Collet met haar arm strak op haar rug omgedraaid van Dair stond met haar gezicht van hem weggedraaid. ''Misschien dat praten makkelijker gaat zonder dat mes'' zei hij met zachte charmante stem. Met zijn andere hand opende Dair de hand met het mes van het Hunter meisje. Hij greep het mes bij het heft en smeet het achter zich met de punt naar beneden de grond in. Dair bracht zijn gezicht naast die van Collet en keek haar aan. ''Mijn naam is Dair'' zei hij met dezelfde zachte charmante stem.

Collet rukte haar arm los en draaide zich om. Ze keek strak naar hem en trapte niet in die zogenaamde charmante stem. Ze bekeek hem even en snoof. Hij zag er niet uit als een hunter. Was hij dan een vampier? Dat verbaasde haar en kon haar ook kwaad maken. De gedachten aan dat haar ouders waren vermoord door vampiers, lieten haar de jongen bijna haten. ''Ik ben Collet'' zei ze kort en liep langs de jongen. Ze liep naar het mes toe en stopte het weg. ''je kon ook gewoon naar ons toekomen in plaats van ons te zitten bekijken, ik hou niet zo van kijkers die ik niet ken namelijk'' zei ze kort en pakte haar speer ook weer op. Ze bond de speer op haar rug en liet haar armen nu rustig langs haar lichaam hangen. Haar ogen gleden weer een keer over de jongen heen en ze keek hem daarna weer recht aan.

''Aangenaam Collet'' zei Dair en deed zijn armen weer over elkaar. ''Ik was bang dat als ik naar jullie toeliep ik jullie zou laten schrikken. Dat zou niet de eerste keer zijn'' zei hij. Dair speelde een beetje met het kralenbandje om zijn pols. Het enige wat hij nog had aan herinering van zijn familie. Daarna keek Dair Collet weer aan met zijn heldere ogen. ''Daarbij was ik hier ook voor m`n rust'' zei hij en schoof met zijn voet een boek achter de boom vandaan met een boekenlegger ertussen.

Collet keek even naar het armbandje om zijn pols. Het leek net of het iets dierbaars van hem was. Misschien was hij ookwel famillie verloren. Ze zuchtte even en zag toen het boek. ''oke..'' zei ze kort. ''het spijt me van het mes enzo maar ik ben gewoon heel voorzichtig om bepaalde redenen..'' zei kort en haar blik werdt wat zachter. Ze was nog altijd op haar hoede maar ze had niet het idee dat de jongen haar kwaad wou doen.

''Ik neem het je niet kwalijk je hebt er ale reden toe'' zei Dair die een verdwaalde zwarte lok uit zijn gezicht veegde. Hij had nog nooit op deze manier met een Hunter gepraat. Meestal alleen maar met haat en pijn. Waarschijnlijk wist Collet niet dat hij een Vampire was. Anders had ze hem allang aangevallen. Dit beweest eigenlijk alleen maar dat Hunters en Vampire`s wel samen konden werken. Toch bleef de vijhandigheid ontstaan. Maar Dair kreeg steeds meer het gevoel dat de Vahun gelijk hadden.

Collet knikte even en bekeek hem toen even. Ze twijfelde nog steeds over wat hij kon zijn maar wat ze zeker wist was dat hij geen hunter was. Ze kreeg een vaag gevoel en het zat haar niet lekker. Waarschijnlijk moest deze jongen wel een vampier zijn of hij zat bij de Vahun. Toch besloot ze maar iets te zeggen waarvan ze het meest dacht dat hij was. ''je bent een vampier he is het niet?'' vroeg ze en keek hem scherp maar nog rustig aan.

Dair was even stil en keek opzij. Toen hij terug keek naar Collet waren zijn ogen doorzichtig alsog hij blind was en grijnzde Dair zijn twee hagelwitte hoektanden bloot. ''Dat had je sneller door dan ik verwacht had'' zei hij. ''Ik ga het je eerlijk zeggen. Ja ik ben een Vampire. Maar ik ga je dan ook vriendelijk verzoeken je wapens niet te pakken. Ons gesprek ging goed toen je nog niet wist wat ik was. Ik zie niet in waarom dat nu zou moeten veranderen'' zei hij.

Collet keek strak naar hem. De tanden en zijn ogen bevielen haar totaal niet. Ze legde haar hand op de plek waar het mes zat. Ook de punt van de speer was van zilver dus ze kon het alletwee gebruiken om te vechten, maar Dair was eigenlijk wel vriendelijk en leek haar geen kwaad te doen. Toch gaven zijn doorzichtige ogen haar de rillingen en het feit dat hij een vampier was kon haar zo kwaad maken. Maar ze probeerde zichzelf koel en rustig te houden en sloot haar ogen even. Ze haalde diep adem en opende daarna haar ogen weer. ''ik zie nog geen reden om met jou te vechten..'' zei ze stil en slikte onhoorbaar.

Met een keer kniperen waren Dair`s ogen weer blauw. Zijn tanden zagen er voor zover dat mogelijk was ook weer normaal uit. ''Is het moeilijk om zoiets te zeggen?'' vroeg hij. ''We zijn beide slachtoffers Collet van onze eigen voorouders. De jouwe gaven ons de schuld. De mijne gaven de jouwe de schuld omdat ze opgejaagd werden. Het is een ronde cirkel die al vijftig jaar duurt'' zei Dair. Hij bukte zich en pakte zijn boek op. ''Het vechten is voor ons beide een gewenning geworden'' sprak hij met zijn gebruikelijke zachte charmante stem.

Collet balde haar vuisten en keek naar de grond. Een schaduw viel over haar ogen en een traan viel langs haar wang op de grond. ''door deze oorlog zijn mijn ouders vermoord...'' zei ze zacht maar ook kwaad. Ze pakte haar mes in een snelle beweging uit haar zak en smeet het in volle snelheid naar een boom. Het mes kwam met een klap in de schors en je zag enkele barsten vanaf het mes de boom inkomen. Ze keek op en haalde diep adem. ''rustig blijven Collet...'' mompelde ze en zuchtte diep.

Dair wreef even over zijn nek. Dat had zijn nek kunnen zijn besefte hij. En dat zilver had hij zeker wel gevoeld. ''Dan ben je niet de enige, mijn ouders en waarschijnlijk ook mijn broer hebben hun leven gegeven in deze oorlog'' zei hij terwijl hij nog even naar het mes staarde.

(Ben even afwassen. Ben zo terug)

Collet keek naar hem en zag hem wrijven over zijn nek, ze zag zijn blik naar het zilver mes. ''ow sorry..'' zei ze zacht. Ze wist dat vampieren niet tegen zilver konden dus dat was niet zo goed idee geweest dat ze dat mes had gegooit. Ze sprong naar de boom toe en stopte het mes snel weg. Toen liep ze rustig naar Dair toe. Ze durfde nu wel wat dichter bijer te komen dan eerst. Ze leunde tegen de boom aan waar het boek had achter gelegen. ''Ik heb alleen nog een zus waarvan ik niet weet waar ze is..'' zei ze en keek weer naar Dair.

''Jij weet teminste nog dat je familie leeft'' zei Dair tegen Collet. Hij leunde weer tegen de boom met zijn handen in zijn zakken nu. Het boek zat onder zijn linkerarm geklemt.

''het is niet echt famillie het is meer alleen een zus, de rest van mijn famillie is allemaal gestorven. Ze vochten allemaal mee maar ik weet niet of ze nou gevochten hebben met eer..'' zei ze zacht en zuchtte diep. Ze keek even naar Dair en daarna naar de lucht. Het was avond en de lucht was donker. De maan en de sterren stonden aan de hemel te glinsteren.

Dair knikte instemmend. Hij wist niet of zijn ouders waren gestorven met eer. Maar hij wist wel dat als hij ooit gedood zou worden hij met eer willen sterven. Het was stil tussen Dair en Collet. Alleen een uil en een paar krekels verstoorde de rust met hun eigen geluiden. Dair staarde even naar de grond naar zijn voeten. Altijd als het zo stil was dacht hij na. Dan zwierven zijn losse gedachten door zijn hoofd.

Een zacht briesje waaide door de pony van Collet. Ze keek naar de maan en haar ogen glinsterde lichtjes. Ze sloot haar ogen even en wist eigenlijk niet meer wat ze nog moest zeggen. Het was nu al een tijdje stil maar ze wist maar niks te zeggen alsof ze haar mond niet kon open trekken. Aan de andere kant was het eigenlijk ookwel lekker als het even stil was.

Ineens stond Jelisa achter de boom aan de kant van Dair. Een zwaard zat met het ijzeren lemmet tegen de keel van Dair aan. Jelisa gebruikte ijzer omdat ze zelf ook een vampier was. Lid van de Vahun welliswaar maar toch bleef ze een vampier. ''Wat is dit? Een vampier die zich laat verassen door een Vahun. En ik maar denken dat jij zulke goede oren hebt Dair'' zei Jelisa met een heldere stem. Ze haalde het lemmet van het zwaard van Dair`s keel en stak het terug in de schede tot je een zachte klik hoorde. Daarna schoof Jelisa haar lange leren jas over de schede zodat j niet zag dat ze een zwaard bij zich droeg. Jelisa`s rode ogen keken zowel Collet als Dair aan.

Dair voelde het koude ijzer tegen zijn keel aan drukken. Het maakte hem niet uit voor ijzer was hij niet bang. Dat genas wel, het was echter zilver waar hij niet tegen kon. Dair draaide zich om en zijn heldere blauwe ogen keken recht in die van Jelisa. ''Nooit gedacht jou ooit nog eens hier te zien'' zei hij tegen Jelisa.

Stassi bekeek de 3 onbekende vanachter een boom en hoopte dat ze niet opgemerkt werd.
Ze ging rustig tegen de boom zitten en keek naar het bandje om der enkel en d8 aan der oom.
Stassi dacht waarom is hij nou het slachtoffer geworden....
En ze kijkt even rustig naar het gras in haar gedachten verzonken.