nieuw....

ashley zat daar dan. helemaal alleen, verveeld en ze kende niemand. ze was eenzaam.rustig gleed ze ocver de zwarte donkere steen met haar hand. verveeld keek ze naar de steen.een soort zwarte steen die glom. ze vond hem erg mooi ze wilde hem wel meenemen maar dat was te zwaar. haar ogen gleden over het landschap. in haar vorig gebied zou ze roepen naar iemand voor gezeldschap. maar hier niet het was hier raar, gewoon anders ze was wat bang geworden liefst ontweek ze mensen inplaatsvan ernaartoe te gaan. ze hoorde wat. moest ze nu naar de struik lopen ne diegene die daar inzat betrappen? maar het kon evengoed niks zijn gewoon de wind. ze besloot om te blijven zitten. maar erg op haar hoede voor als er wat zou gebeuren. ze draaide zich met een ruk om. maar ze zag niks alleen de duister. rutig draaide ze haar weer om. haar tanden glommen in het maanlicht.

Uit datzelfde duister kwam Dair gelopen. Hij gleed als een schim over de stenen tot hij naast Ashley stond. ''Hallo'' zei hij en doorbrak daarmee de stilte. Zijn stem klonk raar na de tijd van stilte. Alsof hij niet bij hem hoorde. Dair`s stem klonk zacht en charmant maar toch ook laag. Zijn helder blauwe ogen keken emotieloos naar het meisje waar hij bij stond.

"hoi" zei ze snel. "ashley" zei ze kort. ze bekeek hem goed en ging rechtstaan. "bent u dair niet leider van de blood hunters??" vroeg ze.? haar vader had er veel over verteld niet alleen over de groep maar ook de leider. ze grijnzde eindelijk kreeg ze hem in het echt tre zien. ze snapte zichzelf op een moment niet meer warom was ze zo blij omdat ze iemand gezien had. was dat wat ze heel haar leven wilde doen? da t was weer iets om over natedenken.

''Ehh ja'' zei Dair een beetje verast. ''Jij kent mij?'' vroeg hij daarna. Dair herstelde zich en keek Ashley kalm aan. ''Aangenaam Ashley ik ben inderdaad Dair'' zei hij rustig. Onbewust frummelde hij aan het kralenpolsbandje om zijn pols.

"ik niet, mijn vader zat ooit in de groep hij heeft mij naar hier gestuurd." zei ze en keek hem aan. ze grinnikte even. haar ogen glommen . "ingelijks" zei ze en grijnzde. "maar u kent hem al vast niet meer." ze had niet veel zin om beleefd te zij maar ze deed het toch ze stond tenslotte voor haar leider.


(moet gaan)

''Je mag wel je tegen me zeggen hoor Ashley'' zei Dair met een kleine glimlach. ''Maar waarom heeft je vader je hierheen gestuurt?'' vroeg hij daarna. Dair was er wel nieuwschierig naar om eerlijk te zijn.

"heeft hij niet veel meer over gezegd maar ik geloof er niet veel van dat hij zei dat het om te leren is." zei ze rustig. "is goed" zei ze als antwoord op zijn zin. ze keek even op. haar vader was niet het beste in liegen dat wist ze al. dat had ze van hem ook geerfd. maar ze had gezworen dat ze minstens een maand bleef. "ik denk dat er iets gaat gebeuren een aanval. maar het s al gebeurd toen ben ik weggestuurd en toen kwam ik terug en alles was normaal." zei ze en proberde te glimlachen. opeens dacht ze aan haar moeder. "oké niet alles" zei ze en de tranen stonden in haar ogen. ze wilde weglopen maar ze stond^precies aan de grond genageld.

Dair zag de tranen in Ashley`s ogen staan. ''Gaat het een beetje?'' vroeg hij. Dair liep naar Ashley toe. Hij trok haar tegen zich aan om haar te troosten. Waarom hij dit deed wist hij niet. Maar ergens voelde hij zich hier ook schuldig aan. ''Er is geen reden om te huilen Ashley. Maar vertel me eerst waarom je huilt'' zei hij zacht tegen haar.

"niks laat maar" zei ze en probeerde de tranen in te houden. ze was moe en liet zich neer plofffen op een zacht stuk mos. ze verschoot ook even. maar ze kon hem moeilijk van haar af duwen. "mijn moeder" zei ze. ze keek schuldig naar een treurwilg die meeging zachtjes in de wind. ze voelde zich net zoals de treurwilg.

Dair liet Ashley los. Het was hem wel duidelijk dat ze zijn hulp liever niet wou. Waarom zou ze ook. Ze kende hem alleen bij naam en daad. Voor de rest was hij een complete vreemdeling voor haar. ''Het spijt me voor je'' zei hij op een kalme maar toch emotieloze toon. Wat er net uitzag als een jongen vol begrip en emotie was nu ingeruild voor iemand die kil en haatdragend overkwam.

ashley keek hem aan. "het gaat wel" zei ze en probeerde te glimlachen wat helemaal niet ging. ze vond hem heel aardig tot hij van houding veranderde. maar dat was zijn houding haar houding was ook anders maar in het nieuwe gebed was ze erg schuw? inplaatsvan opgewekt en irritant. ze was natuurlijk niet altijd irritant alleen als het geen vampier was. ze had iets tegen de andere warom dat wist ze niet.