Nieuwe thuis?

Azura zat zelf wat in gedachten verzonken, en ze dacht nu aan Damian de hunter waar ze
een relatie mee had. Alweer zuchtte ze heel diep, en wist even niet meer wat doen. Wat
ze net had gedaan was gewoon om die meisjes te plagen, en dus zat het haar wel een
beetje dwars. Even kijkt ze al stappend naar de maan, en plots botste iemand tegen haar
op waardoor ze bijna neerviel op haar achterwerk. Net als ze wilde vloeken merkte ze plots
op dat het Devon was, en ze luisterde naar zijn woorden. "Je hoeft geen sorry te zeggen, en
het was niet mijn bedoeling jou te kwetsen of iets in die richting. Ik wilde enkel en alleen
die meisjes wat plagen." Zei Azura dan zachtjes waarna ze dan even naar de grond keek,
en verder niets wist te zeggen.

''Het maakt niet uit. Jij kon er niets aan doen, het komt door iemand waar ik veel om gaf als een erg goede vriendin'' zei Devon. Hij wende even zijn blik af maar glimlachde daarna weer naar Azura. Toch voelde het anders. Devon wist niet precies waarom maar hij had het fijn gevonden dat Azura hem gekust had. Het voelde goed, maar zou Azura het zo ook gevoeld hebben? Devon zette die gedachte uit zijn hoofd. ''Kom we laten zo`n incident toch niet de lol bederven'' zei hij met een glimlach.

Azura kijkt hem weer aan, en ze glimlacht even heel vaagjes. Zijzelf had ook iemand leuk
gevonden maar daar had ze een relatie mee, en hij was daarbij ook vermoord door haar
eigen volk. Ze schud even haar hoofd om de gedachtes weer te laten verdwijnen, want ze
had hem beloofd niet te treuren. Dus zal ze ook niet treuren omdat hij er niet meer is, en
ze luistert dan naar de woorden van Devon. "Daar heb je wel gelijk in." zei Azura dan zacht
tegen hem, en ze kijkt dan ook heel even om haar heen. Even dacht ze diep na, maar dan
twijfelde ze niet.

Rustig en voorzichtig nam ze zijn hand vast, en ze kijkt hem even aan. "Uhm gaan we
terug of wil je wat anders doen?" Vroeg ze dan maar aan hem, en om eerlijk te zijn wist
ze zelfs niet meer hoe ze hier geraakt was. Verdwaalt was ze ja, want ze lette niet eens op
de weg voor als ze terug naar het festival zou gaan.

''Kies jij maar mij maakt het niet uit'' zei Devon vriendelijk. Hij keek even strak naar de schaduw toen hij dacht iets te horen. Toen hij niets zag keek hij weer naar Azura. Toch bleef Devon alert. Hij zag het vanuit zijn ooghoeken. Er was daar wat, alleen wist hj niet precies wat.

Azura kijkt hem aan, en dan denkt ze wat na. "Dan gaan we terug naar daar."
Zei ze zacht terwijl ze merkte dat hij ergens naar keek, even kijkt ze verbaasd
en volgt ze gewoon zijn blik. Er was één ding wat ze niet hoopte, en dat was
die groep hunters weer. Plots gaat ze iets dichter bij hem staan, en zijn hand
liet ze niet los. Ze voelde zich bekeken worden, en haar ogen hield ze gewoon
gericht op Devon.

Devon was er nog steeds niet gerust op. ''Azura, alsjeblieft blijf hier. En als daar is wat ik denk dat er is ren dan weg'' zei hij. Devon liep richting de schaduw en verdween erin. Even later werdt hij terug geslagen en viel op de grond. Devon keek op en zag het groepje Hunters dat nu ook uit de schaduw kwam lopen. Devon sprong weer overeind en ontweek de stoot van een van de Hunters. Waarom gebruiken ze hun wapens niet? dacht hij. Devon sloeg een van de Hunters in zijn maag waardoor hij dubbelklapte.

Azura kijkt verbaasd naar wat Devon zegt, en ze schrikt er wel heel even van. Plots
merkt ze dat hij verdwijnt in de schaduw, en ze bleef gewoon stokstijf staan op de
plek waar ze nu staat. Dan merkt ze plts dat hij neerlag op de grond, en ze schrok
er wel van. Haar ogen werden groter als ze een groepje hunters uit de schaduw zag
lopen, en toch wilde ze niet weg om Devon niet in de steek te laten. Er was één van
de hunters die Azura aankeek met een vreemde blik in de ogen, en ze wist even niet
wat doen.

Devon zag ook de vreemde blik in de de ogen van Hunter. ''Haal jij je maar niks in je hoofd makker'' riep hij en tackelde hem. Devon sprong weer op en zag dat de Hunter een harde klap te verduren had gekregen, hij was bewusteloos. Door die pauze had Devon niet de Hunter van achter opgemerkt en werd hij bij zijn armen gegrepen. De leider van het groepje liep op hem af en sloeg hem. Hij raakte Devon zo hard dat zijn hoofd opzij vloog.

Azura schrok even, en ze merkte dat er een hunter achter Devon zat. Even wist ze niet
wat doen, en dan besefte ze nu pas dat ze naaldhakken aan had. Even dacht ze na, en
ze stapte naar Devon toe. Het kon haar niet schelen wat er met haar gebeurde, en ze
wilde enkel dat Devon veilig was. Ookal was haar leven kostbaar, zij zal altijd eerst een
ander helpen vooraleer ze zichzelf red. Algauw ging ze voor de neus van Devon staan,
en ze zat nu tussen beide mannen. "Laat ons met rust." Zei Azura woedend tegen de
hunters, en haar ogen waren weer vuurrood geworden. Soms had ze dat eens dat als
ze boos word haar ogen vuurrood werden, en dan moeten ze maar zien dat ze uit de
voeten gaan.

Nog steeds bleef ze voor Devon staan, en ze merkte dat de hunter haar een mep wilde
geven. Deze ontweek ze dan ook behendig, en ze haalde uit met haar scherpe nagels
naar de man zijn wang. Dan zorgde ze voor een soort van afleiding, en ze haalde uit
met haar naaldhak tussen zijn benen. Haar ogen stonden vol woede, en ze draait zich
dan om nadat de man neerviel op de grond. Haar ogen stonden bezorgd terwijl ze naar
Devon keek.

Devon zat op zijn knieen op de grond. Hij had alles gezien maar staarde nu naar de grond. Zijn wang gloeide rood waar de Hunterjongen hem geslagen had. ''Dat had je niet hoeven doen'' begon hij zacht met zijn blik nog steeds op de grond gericht. ''Je had moeten wegrennen Azura dan was je teminste veilig geweest'' zei hij. Devon wist dat de Hunters niet voor eeuwig uitgeschakeld waren. Het zou niet lang meer duren voor de meeste weer opstonden.

Azura kijkt hem nog steeds bezorgd aan, en ze zag hoe rood zijn wang was. "Het kan
me niets schelen wat er met me gebeurd, jij bent belangrijker Devon." Zei Azura dan
tegen hem met een serieuze blik. Dan helpt ze hem wat overeind, om daarna met hem
ergens anders heen te gaan. Waar ze beide veilig waren, en zelfs als ze was weggelopen
kon ze nog in de val geraken door andere hunters. "Ik kon je niet alleen laten, ik wil je
niet in de steek laten." Zei ze dan op zijn andere woorden, en ze hield hem stevig vast.

Devon liet zich overiend helpen door Azura. Ondanks dat hij nog steeds naar de grond keek glimlachte hij zacht. ''Dank je'' zei hij zacht. ''Dat je bezorgd om me bent'' vervolgde hij. Hij keek haar dankbaar aan. ''Kom laten we hier weggaan voor ze bij komen'' zei hij en begon al te lopen.

Azura glimlacht heel even kort, en ze kijkt dan even naar de hunters die neerlagen.
Pas dan hoort ze wat hij zegt, en ze besluit dan ook maar om weg te gaan. "Is goed
hoor, en geen dank." Zei Azura dan waarna ze naast hem wegliep, en haar ogen hield
ze af en toe op hem gericht. "Gaan we terug naar het festival? Daar zullen we minder
opvallen." Vroeg ze dan wat nieuwsgierig, en ze nam dan ook zijn hand even vast.

''Ja dat lijkt me wel het verstandigste wat we kunnen doen'' zei Devon. Samen met Azura liep hij terug naar het festival. Toen ze eenmaal weer tussen de menigte stonden kon niemand van de Hunter groep hen meer vinden. ''Waarom achtervolgde die Hunters je eigenlijk?'' vroeg Devon nieuwschierig. Hij had wel gemerkt dat het ze om Azura ging.

Azura kijkt hem aan als ze samen weer terug liepen, en toch keek ze ook even om haar
heen om te zien of ze niet gevolgd werden. Eenmaal in de menigte zuchte ze opgelucht,
en ze kijkt hem aan als hij dat vroeg. Even wist ze niet hoe ze het kon zeggen, maar dan
besluit ze om het maar te vertellen. "Ik stam af van een puurbloed vampier, en sindsdien
worden we eigenlijk opgejaagd. Bij ons in het dorp zijn er niet veel puurbloed families,
maar wel veel halfbloed families. Toch worden we allemaal opgejaagd, en nu hadden ze
toen ik 10 jaar was mijn ouders uitgeroeid, en nu zitten ze achter mij aan. Ze willen mijn
bloedlijn stop laten zetten door me te doden, en ook nemen ze wraak op een goede vriend
van hen waarmee ik..." Zei Azura maar ze zweeg voor de rest, en dus kijkt ze heel even
naar de grond.

Devon keek Azura aan. ''Je hoeft de rest niet te vertellen als je niet wilt'' zei hij. Even was het stil tussen Devon en Azura. ''Puurbloed he? Ik denk dat je Dair en mij een soort gelijk kunt noemen. Dair en ik stammen ook af van een puurbloed Vampier. Eigenlijk was onzo grootvader zelfs Gios. Ik weet niet of je weet wie hij was. Gios was een van de eerste vampieren die in de oorlog alle vampieren leidde. Hij was een groot leider maar voor de verkeerde redenen. Het geeft mij het recht om de vampieren te leiden maar ik ben al lang geleden van dat pad afgeweken. Dair volbrengt die taak nu'' zei hij. ''Sorry ik zit nu alleen maar over mezelf te kletsen terwijl dit over jou ging'' verontschuldigde Devon zich.

Azura kijkt hem aan, en ze weet even niet wat zeggen. Rustig luisterde ze naar zijn woorden,
en toch kende ze Gios eigenlijk niet. Haar voorvader was een leider, maar meer wist ze niet
over hem. Maargoed dan kijkt ze hem nog steeds aan, en ze bleef luisteren naar hem. "Het
geeft niet als je opeens over jezelf praat, en toch wil ik verder gaan." Zei Azura dan waarna
ze gewoon weer verder ging praten. "Ik had wat met hun goede vriend, en eigenlijk was
onze relatie verboden. Alleen wij hielden zoveel van elkaar dat we steeds stiekem afspraken,
en op een dag werd hij door mijn eigen volk vermoord. Ze dachten dat hij me aanviel, maar
daarna hadden ze pas ingezien dat hij me niets deed. Ze hadden er veel spijt van, en toch
wilden ze me enkel beschermen." Vertelde ze weer verder, en ze ging dichter bij hem staan
voor het geval ze geduwt zou worden. Even keek ze hem heel diep in de ogen aan,
maar dan wend ze gewoon haar blik weer af naar de grond.

''Wat erg voor je'' zei Devon. Hij had een soort gelijk meegemaakt en toch kon hij het zich nauwelijks inbeelden hoe het zou zijn, hoeveel pijn het gedaan moest hebben om zo je geliefde te verliezen. Devon wist dat hij zoiets niet goed kon praten. En opeens wist hij niet wat hem overkwam. Hij tilde Azura`s hoofd omhoog en kuste haar op haar lippen. Daarna zette Devon met een verontschuldigende blik een stap achteruit. Stomme sukkel. Ze vertelt net hoe ze de jongen waar ze van hield is verloren en dan ga jij haar zoenen? snauwde een stemmetje in zijn hoofd tegen hem. ''Ik..sorry ik wist niet wat me overkwam'' zei hij en wende zijn blik af.

Azura kijkt hem aan, maar ze herstelt zich dan gewoon weer. "Het geeft niet hij zei me
niet te treuren en dat heb ik hem beloofd ookal is het soms moeilijk." Zei Azura dan met
een korte glimlach, maar dan plots uit het niets tilde hij haar hoofd op. Toen ze zijn lippen
op de hare voelde werd ze plots rood, en dat was nog nooit gelukt. Nouja op Damian na,
maar Devon was de tweede die haar deed blozen. Ze was er wat sprakeloos van, en ze
kijkt hem met een korte glimlach aan. "Het geeft niet ik zal het maar aanzien als een
soort van wraak van daarnet op het podium." Zei ze wat lachend, en ze zorgde ervoor dat
hij weer naar haar keek.

Devon glimlachte even kort. Opeens schoot hem een vraag tebinnen. ''Hoe ben jij eigenlijk hier terrecht gekomen?'' vroeg hij. ''Ik bedoel waarom hier naar Vias?'' vroeg hij. Vias was een eiland van de Vahun. Eigenlijk wist Devon niet het nut om hierheen te komen voor een gewone Vampier behalve voor bescherming dan.

Azura kijkt hem rustig aan, en ze wist eigenlijk niet hoe ze hier beland was.
"Wel ik had een bootje genomen, maar ik wist totaal niet naar waar ik ging
en uiteindelijk ben ik hier terechtgekomen. Maar ook omdat ik moest gaan
vluchten, hoewel dat niet echt nut heeft gehad, aangezien ze me alweer
gevonden hebben." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze kijkt wat om haar
heen naar de mensen. Dan richt ze haar aandacht weer gewoon op hem, en
ze kijkt hem voor een tijdje heel diep in de ogen aan.

''Wat dat betrefd klopt je idee wel. Aangezien Vias een Vahun eiland is zou je hier veillig moeten zijn. Vahun`s staan centraal in het gevecht tussen de Vampieren en de Hunters. Al komt daar niet veel van terrecht'' zei Devon. Hij zweeg even toen Azura hem zo aankeek en gevangen door haar ogen vergat hij even wat hij aan het vertellen was. Devon keek daarna even weg en vervolgde zijn verhaal. ''Je komt niet van het vaste land he. En dan bedoel ik het land waar je nu bent'' zei hij alsof hij bevestiging voor deze conclusie zocht.

Azura kijkt hem rustig aan, en ze glimlacht heel even naar hem. Ze had geluistert naar
zijn woorden, en als hij dan een vraag stelt kijkt ze hem rustig aan. "Nee ik kom niet
van dit land, maar van ergens anders." Zei ze dan met een glimlach tegen hem, en voor
nog heel even keek ze naar zijn ogen. Maar dan draaide ze zich heel even om, en ze kijkt
wat om haar heen. Haar ogen begonnen te glinsteren, en ze kijkt hem dan weer gewoon
aan.

''Zoiets dacht ik eigenlijk al'' zei Devon. Hij keek even naar de sterrenlucht boven hen.
Plots was een enorme knap te horen met kleurijke vonken erachteraan. ''Kijk ze steken het vuurwerk aan'' zei Devon en keek ernaar. De meest prachtige kleuren en vormen werden afgeschoten met een hels lawaai. Elke keer als een vuurpijl knalde verlichte hij de hemel voor een moment.

(Ik moet gaan doei)

Azura glimlachte heel even, en ze volgde zijn blik naar de hemel toe. Dan schrok ze
plots even van het vuurwerk, en ze ging wat dichter tegen Devon staan. Haar hart
ging wat te keer, maar daar lette ze niet echt op. "Waauw." Zei Azura dan plots, en
ze nam zijn hand weer vast, waarna ze dan gewoon nog steeds naar de hemel keek.
Om eerlijk te zijn had ze het niet door dat ze zijn hand vast had, en even kijkt ze wat
naar hem terwijl ze dan plots merkte dat ze zijn hand vast had. Vlug liet ze deze los,
en ze keek weer naar de sterrenhemel met natuurlijk wat rode wangen.

Dan kijkt ze hem heel even aan, en voorzichtig drukt ze een kus op zijn wang net
naast zijn mondhoek. Voor kort glinsterden haar ogen, en ze keek weer naar het
prachtige vuurwerk. Haar hart ging lichtjes tekeer, en ze hield zijn hand gewoon
vast zonder hem los te laten. "Dankje voor naar me te luisteren, en me wat te
beschermen." Zei Azura dan tegen hem, terwijl haar ogen nog op het vuurwerk
gericht was. Ze had nog haar ogen op het vuurwerk gericht, waarna ze dan even de
ogen sloot. "Mijn hart hoort tot jou toe." Zei Azura héél zachtjes eerder gemompeld,
en ze kijkt dan even om haar heen.

(Ok is goed tot morgen)