Nieuwe thuis?

Azura liep over de straten van het dorp, en ze keek wat naar de volle maan.
Ze was nieuw hier, en dus ging ze maar op verkenning uit. Ook had ze wat
honger gekregen, en dus besluit ze om een slachtoffer te gaan zoeken. Niet
veel later vond ze dan ook een slachtoffer, en deze bleek dan wel een zwerver
te zijn. Niet dat het haar kon schelen, want ze moest bloed hebben. Rustig
liep ze op de man af, en dan beet ze deze in de nek. Haar ogen waren vuurrood
geworden, en kalmpjes begon ze te drinken van het bloed.

Na enkele minuten liet ze de man levensloos liggen, en ze veegde haar mond
gewoon kalmpjes af. Dan liep ze de steeg uit alsof er niets gebeurd was, maar
toch was ze wel alert op hunters. Ja, ze was nogal opgejaagd geweest, en sinds
die tijd is ze wel goed alert geworden. Een zucht verliet haar mond, en ze stapt
dan gewoon weer verder. De straten waren leeg, en het was dan ook heel erg
kalm. Soms kon je zeggen dat er hier niets pluis aan de hand was, maar zelfs
dat kon haar niet schelen. Zolang men haar met rust laat, en ze niet opgejaagd
wordt is dat goed voor haar.

Dair verschool zich in de schaduw van een huis. Hij had alles gezien wat de vampier gedaan had. Ze kon geen Vahun zijn besloot Dair. Daar was ze toch iets te direct voor. Zijn doorzichtige ogen bleven haar vanuit de schaduw bestuderen. Het leek alsof hij blind was zo. Zijn witte hoektanden glinsterde als twee parels in de duisternis en Dair was er zich van bewust dat dit zijn schuilplaats kon veraden.

Rustig liep deze dame gewoon verder, en ze kijkt dan ook even om zich heen. Haar
ogen waren ondertussen weer aan het veranderen, en ze zucht dan even diep terwijl
ze naar de maan kijkt. Daar waren haar ouders nu, en ze wou dat ze nog bij haar
waren. Hoewel ze nu eerder op wraak uit was, en ze er alles zou voordoen om haar
eigen bloedlijn te redden. Maar dat zal iedereen wel willen doen, want elke vampier
heeft zijn grote bloedlijn. Behalve die dat gebeten geweest zijn door een vampier,
maar toch hadden die ook dan een bloedlijn. Halfbloeden werden deze genoemd,
hoewel ze niet zo sterk zijn als de puurbloed maargoed dat was het minste zorg dat
men had.

Ze had zelfs niet door dat er iemand haar bekeek, nouja misschien had ze het wel
door maar kan het haar zelfs niet eens schelen. Even staat ze een heel eind verder
stil, en ze bekijkt de omgeving voor enkele minuten vooraleer ze weer verder stapt.
Ze weet nog heel goed dat de hunter waar ze mee was, heel goed voor haar opkwam
maar ze had wel spijt dat hij er niet meer was. Dat dankzij haar eigen soort, en ze
kon er zelfs niets aan doen. Het enige wat hij zei tegen haar was 'Leef zolang je nog
kan en treur niet om mij. Ik zal altijd bij je blijven ookal kan je mij niet zien.' Met een
zucht dacht ze eraan, en dan schud ze even haar hoofd.

Ze had het hem beloofd, maar het was wel moeilijk voor haar. Natuurlijk wist ze dat hij
bij haar was, en vooral in haar hart. Plots schrok ze uit haar gedachten als ze wat hoort
uit een donkere steeg, en ze stopt dan ook abrupt om te kijken wat er is. Als het een
hunter zou zijn dan zal ze wel iets verzinnen, want ze was uiteindelijk weer een gewoon
normale dame. Nouja met een grote nadruk om normale, want dat was ze absoluut niet.
Haar ogen glinsterde door de maan, en nog steeds keek ze naar de donkere steeg.


OOC :: Hopelijk niet een te lange post, want ik heb namelijk te veel inspiratie vandaar
deze lange post.

Devon kwam kalm uit de steeg gelopen. Hij merkte verderop de andere vrouw op. Ook her kende hij in de schaduw het bekende gelaat van Dair. Devon verdween in diezelfde schaduw en legde een hand op de xchouder van Dair. ''Twee vraagjes. Een wat doe jij hier? en twee wie is zij?'' vroeg Devon met zijn blik op Azura gericht. Hij had dezelfde doorzichtige ogen als Dair. Devon wachtte niet op antwoord en liep op de vrouw af. ''Hallo'' zei hij kalm tegen haar.

Dair schrok zich dood toen Devon zijn hand op Dair`s schouder legde en greep naar zijn borstkas op de plek waar zijn hart zat. ''Laat me niet zo schrikken man je bezorgd me nog eens een hartaanval'' siste Dair naar Devon. Hij keek Devon na terwijl die op de vrouw af liep. Dair bleef nog even in de schaduw staan, afwachtend wat er zou gebeuren.

(Ik ben eigenlijk juist blij met die lange posts)

Met haar lichtblauwe ogen merkt ze plots dat er een jongen uit de steeg komt, maar toch
is en blijft ze alert op zijn bewegingen. Daarna kijkt ze gewoon weer naar de maan, en ze
hoort de zilverharige jongen plots spreken. "Hallo." Zei ze zelf ook kalm, maar dat was
dan ook alles wat er voorlopig uit haar mond kwam. Ze mocht dan wel vriendelijk zijn en
dat soort dingen, maar een prater was ze niet echt. Alweer richtte Azura haar ogen op de
jongen, en ze blijft gewoon op de plek staan waar ze nu staat. Ze vroeg zich wel af waarom
deze haar zo moest laten schrikken, maar langs de andere kant kon het haar zelfs niet
echt iets schelen.

Er was wel één ding, en dat was de vraag wat hij werkelijk is. Aangezien ze nog nooit
gehoord had van mensen genaamd Vahun, en het enige waar ze wel van gehoord had
was Puurbloeden en Halfbloeden. Zijzelf was één van de nobele puurbloed bloedlijn, en
haar overgroot vader was een nobele vampier die veel gestrijd heeft met de anderen
tegen de hunters. Toch vroeg ze zich af of haar broers of zussen hier zou zitten, of dat
ze wel degelijk broers en zussen heeft. Haar ouders stierven voordat ze het haar konden
zeggen dat ze nog broers en zussen had.

Nog steeds hield de dame deze zilverharige man in de gaten, en hij zou het zelfs niet
eens moeten proberen om een verkeerde beweging te doen. Haar ogen glinsterde weer
door de maan, en ze sloot heel even haar ogen. Kort daarna deed ze haar ogen weer
open, en blijft haar blik nu strak op de man gericht. Zich ook afvragend wat hij van haar
wilt, en of hij niets gemeens van plan is met haar. Niet dat hij daartoe de kans voor zal
krijgen, want angst toonde ze totaal niet. Nee, zij had de angst al onder ogen gezien, op
de dag dat haar ouders stierven, en kort daarna ook als Damian de hunter stierf waar zij
een stiekeme relatie mee had.

OOC :: Ok dan maargoed ik heb al ongeveer 2.5 jaar ervaring in RPG's en soms ben ik
wel wat te lui om lange posts te schrijven. Maar als ik eenmaal inspiratie heb dan schrijf
ik veel langere teksten dan deze

Niet echt een prater dus dacht Devon bij het zien van de houding die de vrouw vertoonde. Hij zou maar gewoon vriendelijk en beleefd blijven. ''Ben je nieuw hier?'' vroeg Devon nieuwschierig maar vriendelijk terwijl hij een aantal passen dichterbij deed. ''Mijn naam is Devon'' stelde hij zich daarna beleefd voor. Hij glimlachde daarbij zijn hagelwitte hoektanden bloot terwijl zijn doorzichtige ogen de vrouw vriendelijk bleven aankijken. Even richtte Devon zijn blik op de schaduw waar Dair zat. ''Dair kom maar hoor je hoeft je niet schuil te houden'' riep hij.

Dair kwam nu ook uit de schaduw lopen maar bleef uit enig voorzorg op afstand van Devon en de vrouw. Zijn doorzichtige ogen keken strak naar beide terwijl hij op z`n dooie gemakje uit de schaduw wandelde. Hij wist wel dat hij in een Vahun dorp was maar alsnog moest hij oppassen. De kralenarmband om zijn pols tikte doordat de kralen elkaar raakte. Met zijn handen in zijn zakken ging Dair tegen een muur aan leunen zonder Devon of de vrouw uit het oog verloren te hebben.

Azura kijkt hem nog steeds strak aan, maar dan bij het horen van zijn vraag ontspant
ze een heel klein beetje. "Ja, en jij?" Vroeg ze dan maar terug, maar ze bleef wel erg
alert op alles. Ze merkte dat hij enkele passen dichterbij zette, en ze bekijkt hem even
van kop tot teen en zo weer terug zoekend naar oogcontact. Als hij zich voorstelde als
Devon kijkt ze hem gewoon vriendelijk aan, en ze merkte dan bij het glimlachen dat hij
hoektanden had. Dus besluit ze dan ook maar vriendelijk en beleefd te zijn, en dat zal
ze enkel tegen vampieren doen. "Aangenaam Devon. Mijn naam is Azura" Vertelde ze
dan met een vriendelijke glimlach, en gelukkig kon je amper zien aan haar hoektanden
of ze een vampier was.

Dit omdat zij deze gewoon kan verbergen, zodat ze een vermomming heeft om niet
op te vallen bij de hunters. Algauw ontspant ze zich wat meer, en haar ogen blijven op
de zijne gericht. Maar toch twijfelde ze er niet aan, om de steeg weer in het oog te
houden. Dit was meer een gewoonte dan wat dan ook, want een nieuwe woonplaats
vertrouwde ze nog niet goed. Bovendien zou ze eigenlijk opzoek gaan naar een plek om
te slapen, maar die heeft ze nog niet echt gevonden. Dus zal ze wel verder moeten
zoeken in de nacht, en voorlopig had ze er nog geen zin in.

Plots kwam uit het niets nog een man uit de steeg gelopen, en dat maakte het voor haar
dan moeilijker om helemaal ontspannen te zijn. Even lette ze op de man die net uit de
steeg kwam, maar ze hield Devon ook nog wel in de gaten. Ze kende hem dan nog maar
net, maar iemand vertrouwen was moeilijker voor haar. Hoewel ze dat eerder geheim
houd, dan dat ze ermee te koop zou lopen. Geheimen bewaren kon ze ook heel goed, en
ze er nog nooit eentje aan iemand vertelt over een ander.

Devon zuchte en rolde even met zijn ogen. ''Let maar niet teveel op Dair. Hij is de laatste tijd een beetje oplettend geworden sinds er Hunters zijn die het op hem gemunt hadden. Ze hadden zijn dochter ontvoert toen ze nog maar een kind was. Dair heeft haar pas terug gevonden. Ik kan het m`n broertje niet kwalijk nemen'' legde hij uit aan Azura. De vijhandige sfeer die Devon bij Dair voelde klopte totaal niet. Zo was zijn broer niet. Devon keek weer naar Azura. ''Maar goed mag ik dan de eerste zijn die je welkom heet in Delia. De thuisplaats van vele Vahun`s'' zei hij vriendelijk.

Rustig kijkt ze Devon weer aan als hij zegt dat ze niet te veel op die andere moet
letten, en dus besluit ze dat dan maar niet te doen. "Agh dan is hij niet de enige
die er last van heeft." Zei Azura dan zachtjes, waarna ze dan gewoon even om
haar heen kijkt. Alweer plaatst ze haar blik op de zijne, en dit keer hield ze deze
op de zijne gericht. Natuurlijk wilt ze niet overkomen als iemand die staart, maar
ze was altijd al zo beleefd geweest tegen andere rasgenoten. Voor haar was in de
ogen kijken een beleefd overkomen van jezelf, maar soms kon dat ook wel te
lastig worden voor anderen.

Zelf lette ze niet echt op de vijandelijke sfeer die de man daar tegen de muur
had, want zij kon eveneens ook zo vijandelijk doen. Maargoed soms was ze dat
wel tegen bepaalde mensen, maar deze zag ze gelukkig niet meer. Even slaakt
ze een diepe zucht, en ze steunt dan wat op haar andere been. Alweer sloot ze
even haar ogen, en ze doet ze dan weer na een tijdje open. Het was vreemd
maar ze voelde zich niet echt op het gemak hier in deze buurt, en dus probeerd
ze het zo min mogelijk te laten merken.

Pas dan hoort ze de woorden van hem, en ze glimlacht dan heel lichtjes. Haar
ogen zoals daarnet gericht op de zijne, maar dit keer keken ze er dieper in.
"Wel dankje voor het verwelkoming." Vertelde Azura dan met een iets bredere
glimlach, en ze gaat dan na een tijdje weer op haar ene been leunen om haar
evenwicht te behouden.

''Graag gedaan'' zei Devon met een kleine glimlach en iets zachter dan eerst. Hij keek weer even naar Dair. Hij grinnikte even zachtjes. Daarna pakte Devon de flacon die hij aan zijn riem had hangen en nam een grote slok eruit. Daarna maakte hij de flacon weer vast aan zijn riem. Vragen wat in de Flacon zat was niet nodig omdat een klein druppeltje bloed langs de mondhoek van Devon naar beneden gleed. Devon veegde het weg met de rug van zijn hand.

Dair had nu een klein tijdje naar de twee gekeken. Ze waren niet gevaarlijk concludeerde hij. Van Devon wist hij dat al het ging hem meer om de dame in het gezelschap. Nu kwam Dair ook dichterbij de twee andere. ''Hallo'' begroette hij zowel de vrouw als Devon. Dair stak zijn hand uit naar de vrouw. ''Dair, aangenaam'' zei hij erbij.

Azura rekte zich heel even uit, en haar blik ging weer naar de maan. Het was nu al een
tijdje geleden dat weg gegaan was van haar dorp, en ze hoopte niet dat er een groep
hunters vanuit haar dorp naar hier kwamen. Wat wel heel sterk zou moeten lijken dat
ze dat juist wel doen, want ze hadden al iemand op haar afgestuurd. Toch hoopte ze
van niet, want daar had ze nu echt geen zin in. Ze wilde liever een gelukkig leven leiden,
zonder weer iemand te verliezen. Want dan zou ze instorten, en dan moeten ze maken
dat ze uit de voeten zijn. Niet dat het zal helpen, maar toch moeten ze dan echt oppassen.

Plots krijgt ze de geur van bloed door haar neus, en ze merkte een flacon op waar het
bloed waarschijnlijk inzat. Alleen door die geur werden haar ogen weer vuurrood, maar
ze kon er niet echt aan doen als ze bloed rook. Het ging automatisch bij haar, en dus
sluit ze alweer even haar ogen om dan vervolgens aan iets anders te denken. Wat niet
echt lukte maar na een tijdje kon het haar zelfs niet eens meer schelen, en dus begon ze
de geur van het bloed te negeren.

Plots merkte ze dat de andere man plots dichterbij kwam, en ze hoorde dan zijn korte
begroeting. Daaruit bleek dat deze man ook vriendelijk en beleefd zou zijn, maar dat kon
ze nooit op voorhand weten. Als hij zijn naam dan vertelt kijkt ze hem kalmpjes aan, en
toch was ze wel even verrast van de hand. Maar dat zag er al heel beleefd uit, en ze gaf
hem dan maar een handdruk. "Aangenaam Dair. Ik ben Azura." Zei Azura dan vriendelijk
tegen hem, en ze schudde terwijl lichtjes zijn hand. Haar ogen waren nog rood, maar dat
zou wel al snel weer verdwijnen.

Dair stopte zijn hand weer terug in zijn broekzak en van zijn gezicht kon een klein glimlachje af. Met een keer kniperen waren Dair`s ogen weer helder blauw en waren zijn scherpe hoektanden niet meer zichtbaar. Dair`s blik ging even naar Devon. ''Hoe gaat het met jou, broer?'' vroeg hij. De scherpe geur van bloed prikelde Dair`s zintugen maar hij negeerde het.

Azura had haar hand ook al terug getrokken, en ze bekijkt de twee mannen heel even
rustig. Dan richt ze haar ogen weer op Devon, en toch keek ze gelijk ook nog naar Dair.
Maar dat was niet alles waar ze naar keek, want ze bleef zoals altijd erg alert. Wat ook
logisch is voor een vampier, en toch blijft ze er ontspannen bijstaan. Met een vriendelijke
en ontspannen blik kijkt ze gewoon naar hen, maar ook een kleine glimlach kwam plots
te voorschijn op haar gelaat. Haar ogen waren ondertussen weer lichtblauw, en ze doet
dan een haarlok van voor haar ogen.

"Hebben de mannen soms zin om wat te doen?" Vroeg Azura dan zacht tegen hen, en
ze blijft gewoon vriendelijk kijken naar hen. Ze was wel nieuwsgierig naar wat hier
allemaal te doen was, en een rondleiding of iets in die richting kon wel handig zijn. Maar
dat zou ze al zeker niet vragen aan hen, want ze zal wel haar weg vinden hier. Nouja
dat hoopt ze toch, want een nieuweling kan gemakkelijker verdwalen. Er is wel één klein
voordeel, en dat is dat haar behendigheid, en snelheid heel goed zijn dus daar heeft ze
al zeker geen problemen mee.

''Het gaat goed met me hoor'' zei Devon tegen Dair. ''En met jou?'' vroeg hij wat voorzichtiger. Toen hij de vraag van Azura hoorde keek hij haar aan. ''Tuurlijk, waar dacht je precies aan?'' vroeg hij. Devon keek nog even naar Dair maar richtte toen al zijn aandacht weer op Azura.

Azura kijkt beide rustig aan, en ze wacht rustig op een antwoord. Dan merkt ze dat
Devon naar haar weer kijkt, en ze glimlacht dan ook heel even. "Uhm geen idee ik
ken hier eerlijk gezegd nog niets." Zei Azura dan terwijl ze hem weer heel even
diep in de ogen aankijkt, maar dan wend ze gewoon haar blik weer af. Dit om het
staren te voorkomen, maargoed dan kijkt ze even naar de lege straat. Ze wist totaal
niet wat men hier allemaal kon doen, en dus wachtte ze gewoon af wat ze nog zouden
zeggen.

Haar aandacht was weer op Devon gevestigd, maar ook wel op Dair. Ze was weer een
beetje nieuwsgierig aan het worden, wat wel normaal zal zijn zeker? Toch kan ze het
even niet laten om hem in de ogen te kijken, en dat was dan omdat ze nooit van haar
leven zo'n mooie ogen had gezien. Devon zijn ogen waren zo te zien erg speciaal, en
iemand met zo'n ogen had ze nooit in haar dorp gezien.

Dawn liep rustig over de daken....
ze keek rustig naar de maan en zuchte diep.
"wat is het hier saai...." zei ze zacht.
ze liep verder en ging aan de rand van het dak zitten...
ze keek naar beneden en zag 3 schimmen....
het waren 2 jongens en een meisje die ze nog nooit gezien had.
ze keek er nieuwsgierig naar en wachte af...
ze dacht zal ik er heen gaan...????.
sprong geluidloos naar beneden en stond nu in de schaduw van het huis....
ze keek met haar heldere witte ogen naar de 3 afwachtend wat ze zouden doen....

''Dan gaan we maar eens kijken of we dat kunnen veranderen'' grijnzde Devon. Hij had ongelofelijk lang in Delia gewoond. Hij was er ooit heen gebracht door de Vahuns die hem vonden toen hij een hersenschudding had en niets meer wist. Door deze ervaring was Devon zelf een Vahun geworden. Verderop op een groot plein was er een festival aan de gang. ''We kunnen daarheen gaan'' zei hij tegen Azura en Dair. Devon kreeg ineens het gevoel bekeken te worden. Hij draaide zich om en keek recht in een stel helder witte ogen.

Azura blijft Devon gewoon aankijken, en ook luistert ze naar zijn woorden. Er sierde
een glimlach om haar lippen, en toch moest ze wel lichtjes lachen om die woorden.
Rustig keek Azura om haar heen, en ze vond het hier wel erg stil. Zelfs dat kon haar
niet echt schelen, maar ze maakte zich diep van binnen ook wel zorgen. Dan luisterde
ze naar zijn woorden, en ze volgde zijn blik naar een groot festival. Dan denkt ze even
kort na, waarna ze hem met een glimlach bekijkt. "Ik vind het goed Devon." Zei ze
dan vriendelijk tegen hem, waarna ze dan weer even zijn blik volgde.

Ook zij zag witte heldere ogen, maar veel deed het haar niet. Haar houding bleef rustig,
en je kon het bijna emotieloos noemen. Dan rekt ze zich even uit, en ze gaat dan kalm
naast Devon staan. "Wie is daar?" Vroeg Azura dan gewoon erg kalmpjes, want ze hield
er eigenlijk niet zo van om bekeken te worden. Hoewel ze dat nooit laat merken, maar
soms is het ook voor haar heel lastig. Ondanks dat ze vroeger altijd bekeken werd door
de hunters die haar achterna zaten, maar helaas is dat niet voorbij want er bestaat een
grote kans dat ze hier ook zijn.

Dair bleef niet wachten tot de persoon uit de schaduw zou komen. Met een grote onmenselijk sprong, sprong hij eerst op het dak en sprong toen naar beneden zodat hij achter Dawn belandde. ''Waarom bespioneer je ons?'' vroeg hij kalm aan haar. Dair`s ogen waren alweer doorzichtig en zijn witte hoektanden waren klaar voor gebruik.

Devon zuchte even en greep met zijn duim en wijsvinger zijn neusbrug. ''Altijd weer die opstandigheid'' zuchtte hij. Devon keek weer naar de heldere ogen. ''Je van ons echt niet bang te zijn'' zei hij vriendelijk. Zijn ogen gaven een hint naar Dair dat hij weer terug moest komen.

Dawn keek een beetje emotieloos achterom naar Dair...
ze zuchte diep en keek toen weer naar Devon...
ze stapte de schaduw uit en zei rustig "ik was jullie niet aan het bespioneren en ik bang.... nog nooit van me leven..." ze zuchte diep.
ze keek Dair aan "jij hebt toch met m'n zusje....???"
ze blies een haarlok uit der gezicht en keek toen even naar het meisje....
toen keek ze weer vragend naar Dair en geeuwde ze....

''Ligt eraan wie je zusje is. Als ze Cèline heet dan ja'' zei Dair tegen Dawn. Met een keer kniperen waren zijn ogen weer helderblauw. Zijn hoektanden waren nu ook niet meer zichtbaar. Hij liep langs Dawn terug naar Azura en Devon met zijn handen nonchalant in zijn zakken.