Nieuwe thuis?

Dawn keek hem aan....
"ja Céline is mijn zusje...." ze geeuwde.
ze keek naar der kleding en deed het goed.
ze keek om zich heen en sprong weer behendig op het dak en rekte zich uit....
ze keek naar de 3 en keek nog even naar het meisje....
"en wie ben jij...???" ze keek haar emotieloos aan.

Azura volgde hen met haar blik, en ze kijkt Devon weer gewoon aan. Toch bleef haar
blik emotieloos, en ze merkte dan op dat er een meisje uit de schaduw kwam. Met
een opgeluchte zucht kijkt ze de persoon aan, maar toch zou ze alert zijn op gevaar.
Ookal kende ze hen nog niet goed, ze zal hen beschermen waar nodig. Dat was heel
typisch aan haar karakter, en velen namen het haar dan ook niet kwalijk. Een tijdje
was ze wat in gedachten verzonken, maar ze kwam weer met haar aandacht terecht
in de bewoonde wereld als het meisje tegen haar sprak.

Een korte glimlach siert haar lippen, en haar ogen staan een beetje vriendelijkheid
toe. "Azura en jij?" Vroeg ze dan gewoon vriendelijk, maar dan kijkt ze om haar heen
als ze wat stemmen hoort vanuit een andere steeg. Ok, ze herkende deze stemmen
duidelijk, en ja hoor het waren 2 vampieren van haar dorp. Wat doen zij hier nu?
Dacht ze in zichzelf, waarna ze hun angstige blikken zag in de ogen. Het leek wel of ze
haar kwamen waarschuwen voor iets, maar toch hield ze haar aandacht weer op Devon
en de anderen.

Bij die blikken van hen zal ze nog meer goed opletten, want als die 2 haar wat willen
duidelijk maken dan is het meestal slecht nieuws. "Ga je mee met ons?" Vroeg Azura
dan aan het meisje, terwijl ze gewoon kalm blijft staan. Al de hele tijd voelde ze zich
hier niet op haar gemak, en dus hoopt ze dat ze snel naar dat festival kunnen gaan.
Diep van binnen zegt haar hart dat ze moet schuilen, en dat er iets ergs zal gebeuren
maar toch negeert ze die gedachte gewoon. Met haar hoofdschuddend stapt ze al wat
naar voren, en terwijl wacht ze rustig op de anderen.

''Ik ga niet mee. Ik moet nog wat andere dingen regelen'' zei Dair plots. Daarna verdween hij in de schaduw. Je kon zijn voetstappen nog horen nagalmen in de steeg. Dair loog opzich. Hij had niets anders te doen hij was gewoon weggegaan omdat hij zich niet op zijn gemak voelde bij de rest. Terwijl hij zo kalm door de steeg liep staarde Dair naar zijn voeten. Waarom voelde hij zich ongemakkelijk bij de andere? Waarom zocht hij nu de afzondering?. Het waren vragen die Dair al een tijdje bezighielden en niet alleen vanaf vandaag. Ze hielden hem al een aantal nachten wakker uit zijn slaap.

Azura kijkt Dair even na, maar dan richt ze gewoon haar aandacht op Devon. Ze vond
het een beetje raar dat Dair niet mee wou, maar verder zou ze er niet op ingaan. Ze
kon het wel begrijpen omwille van het achterna gezeten worden, en dus blijft ze gewoon
bij Devon staan. Haar ogen zochten voor een korte tijd oogcontact, maar dan had ze in
een andere steeg wat gehoord. Ze kijkt vluchtig om haar heen, en dan besluit ze om
achter Devon te gaan staan. Ze had al de hele tijd het gevoel om bekeken te worden
door één of andere groepje, en ze had gelijk met haar gevoel want in de verte was er
een wapen voor kort zichtbaar.

Ze wist op één of andere manier pas echt wat de 2 bekende vampieren haar wilde
duidelijk maken, en nu zat ze zeker in de val. Toch bleef ze abrupt staan, om te zorgen
dat Devon en het andere meisje zouden verdwijnen. Als ze zouden schieten op één van
hun 2, dan zal ze zichzelf opofferen om hen te beschermen. Hoewel ze diep van binnen
wel een beetje bang was om gedood te worden, en ze het lef toch zal hebben om hen
te beschermen. Haar ogen hield ze strak op de plek waar die hunters van haar dorp
zaten gericht, en ze slikte even een paar keer.


OOC :: Sorry ik kon het even niet laten om er wat spanning bij te zetten.

(Dat geeft niet door spanning wordt het toch alleen maar leuker? xD)

Devon keek even raar op toen Azura achter hem ging staan. Maar alles werd hem al gauw duidelijk toen hij de Hunters zag. Zijn blik verharde en hij bleef de Hunters strak aankijken. Toen een van hen een kogel richting Azura af schoot duwde Devon haar aan de kant zodat hij volop in zijn schouder geraakt werd. Devon trok zijn shirt naar beneden en keek naar zijn wond. De kogel was gelukkig niet van zilver. Devon rook dat het geen zilver was omdat zilver voor zijn soort vampier prikte als azijn in zijn neus. Dit rook heel anders. De wond genas snel weer al zat de kogel nog steeds in zijn schouder. Devon keek naar de Hunter die geschoten had en rende met een onmenselijke snelheid op hem af. Devon trok hem omhoog aan zijn kraag en beet in de nek van de Hunter. Na een tijdje viel deze als een lappe pop neer.

Azura bleef achter hem staan, waarna ze dan plots opzij geduwt werd door Devon.
Haar blik verstrakte toen ze merkte dat een kogel hem raakte, een kogel die haar
normaal zou moeten raken. Even wist ze niet wat zeggen, maar toch bleef ze stok
stijf staan. Haar blik volgde de bewegingen van Devon, en ze had eigenlijk niet echt
verwacht dat hij de kogel zou opnemen. Een andere hunter was blijkbaar ontsnapt,
en deze was de andere kant opgegaan. Iets wat ze niet wist was dat deze haar langs
achter zou aanvallen, en het enige wat ze deed was haar ogen op Devon gericht
houden.

Niet veel later voelde ze plots een wapen tegen haar rug, en ze schrok zich wel heel
even rot. Diezelfde hunter had haar besluipt, en ze zucht dan ook heel even diep. De
hunter grijnsde breed, en hij bleef het wapen tegen haar rug drukken. "Zozo zie eens
wie we hier hebben, de laatste overlevende van jouw puurbloedlijn." Zei de hunter met
een brede grijns, en Azura werd er wel wat kwaad van. Met een snelle beweging draaide
ze zich vlug om, en toevallig had ze lange nagels die ze enkel bij vijlde. Met een slag had
de man enkele krassen van haar nagels, en ze ontweek gelukkig de kogel die de man
afschoot op haar.

Enkele minuten gingen voorbij, en ze greep de man bij zijn keel. "Beledig nog één keer
mijn familie, en je zal letterlijk gemarteld worden." Zei Azura met haar vuurrode ogen,
waarna ze dan hem even in de keel kneep. Toch liet ze de man los, en deze liep met
angst in de ogen weg. De hunter was nog maar 19 ofzo, maar hij had dus blijkbaar aan
Azura verkeerd ingeschat. Even kijkt ze de hunter na, maar dan loopt ze vlug naar Devon
toe. "Het spijt me dat je die kogel in je schouder kreeg." Zei ze dan verontschuldigend, en
ze kijkt hem vriendelijk aan maar ook wel wat bezorgd.

''Het maakt niet uit, het was gelukkig geen zilveren kogel'' zei Devon geruststellend. Al zag hij er wel tegenop om die kogel er weer uit te halen. Devon trok een kleine dolk uit de schede die ook aan zijn broekriem hing. Hij keek even naar Azura. ''Ik waarschuw je, dit zal geen prettig gezicht worden'' zei hij. Devon trok zijn shirt van zijn schouder waar de kogel in zat en sneed hem op dezelfde plek open. Het bloed liep direct over zijn shirt heen en druppelde op de grond. Devon haalde uit zijn schouder een met bloeddoordrenkte kogel. De wond heelde zichzelf en Devon trok zijn shirt weer goed. Hij keek even naar de kogel en herkende het. Hij was wel vaker met dit soort kogels beschoten.

Azura's bezorgde blik bleef staan, en ze kijkt hem ook zo aan. "Ik had niet verwacht
dat ze hier zouden komen. Zij hebben mijn familie uitgeroeid." Zei Azura dan waarna
haar ogen nog steeds vuurrood bleven, en dat kon haar even niet schelen. Het enige
waar ze zich nu zorgen om maakte was Devon, en dat had ze bijna nooit maar wel
voor degene die haar leven zeg maar redde. Dan hoort ze zijn waarschuwing, en ze
deed haar hoofd wat schuin. "Ik heb er heus geen bang voor." Zei ze met een glimlach,
waarna ze dan keek hoe hij de kogel eruit haalde.

Even kon ze het niet laten om zijn bloot lijf te zien, maar dan keek ze gewoon weer
naar zijn ogen. Blozen deed ze niet zo snel, en het was nog nooit iemand echt gelukt om
haar te doen blozen. Dan kijkt ze heel even om haar heen, en ze zucht dan even van
opluchting omwille van dat ze geen wapen meer zag. Haar ogen had ze weer op de zijne
geplaatst, en ze wilde hem een wederdienst doen. "Gelukkig is dit maar een gewone
kogel, maar sommige van die hunters hebben een wapen met zilveren kogels." Zei ze dan
zachtjes terwijl ze haar handen voor haar borst kruiste.

''Geloof me die ben ik wel eens tegen gekomen'' zei Devon. Hij had de dolk schoongemaakt en terug in de schede gestopt. ''Gewone wapens doen me opzich niks. Dat kom door het soort vampier dat ik ben, maar ook Dair. Onze huid geneest snel als we verwond zijn behalve met zilver'' legde hij uit. ''Maar dit vind ik wel genoeg gevochten voor vandaag. Kom we gaan naar het festival'' zei hij met een glimlach. Het had raar gevoeld om weer bloed te drinken van een vijhand. Devon had al lang niet meer zo in iemands nek gebeten niet meer sinds hij bij de Vahun hoorde.

Azura knikte instemmend en ze kijkt dan even naar de hunter die dood neerlag.
Dan luisterde ze naar zijn woorden, en ze glimlacht dan ook vriendelijk naar hem.
"Ja, is goed." Zei Azura dan waarna ze rustig naast hem liep richting het festival,
voor kort keek ze hem vanuit haar ooghoeken aan. Toch keek ze daarna gewoon
weer voor zich, en haar ogen waren ondertussen alweer lichtblauw geworden. Het
was wel fijn voor haar om zo eens ergens heen te gaan, want vroeger kon ze dat
allemaal niet ondanks het feit dat ze te jong was.

Met korte en zachte passen stapt ze gewoon verder, maar haar ogen wijken niet af
van de omgeving. Dan draait ze zich even om met haar hoofd, om voor kort naar
hem te kijken. Ze zou hem wel iets betalen, en hij kon geen nee zeggen want dat
zou ze niet accepteren. Hij had haar bij wijze van gered, en dus wilde ze hem absoluut
iets terug geven.

Het was al behoorlijk druk op het festival. Veel mensen praatte en lachte met elkaar. Midden op het plein stond een toneel waar een band vrolijke muziek speelde. Vele danste er ook bij. Er waren veel kraampjes die etenswaar of andere dingen verkocht. Het werd overal verlicht door lampionnen en kaarsen. Devon keek naar Azura. ''Dus, waar beginnen we?'' vroeg hij.

Azura kijkt even rond, en om eerlijk te zijn had ze nooit echt op een festival geweest.
Ze kon het niet want van jongs af aan moest ze zichzelf kunnen onderhouden, en dus
dan had ze er geen tijd voor. Bij het horen van zijn vraag kijkt ze hem glimlachend
aan, en ze kijkt dan even rond. "Uhm eerst die kant bekijken?" Zei ze terwijl ze er met
haar vinger naar wees, en haar ogen stonden vriendelijk in die richting te kijken.

''Oke waarom ook niet'' zei Devon en begon de kant die Azura aanwees op te lopen. Veel verschillende geuren prikkelde zijn zintuigen. Devon keek om naar Azura en wachtte tot ze zou komen. Ondertussen keek hij ook even naar het kraampje waar hij bij stond. Deze verkocht allerlei verschillende sieraden. Ze zagen er allemaal even mooi uit vond Devon.

Azura volgde hem met een glimlach, en ze merkte dan ook dat hij bij een kraampje met
sieraden stil stond. Even kijkt ze hem aan, maar dan zag ze er een hele mooie tussen
liggen. Omdat het wat druk was botste er plots een jongen tegen haar op, en ze kijkt de
jongen even aan. Ze reageerde er niet echt op, want anders zou het toch uitlopen in een
ruzie of iets in die richting. Haar ogen waren weer heel even op die ketting gericht, maar
dan kijkt ze heel even ergens anders naar. Het verbaasde haar niet dat er veel volk was
bij zoiets, want nu had ze minder kans om aangevallen te worden.

Haar aandacht ging weer naar Devon toe, en ze kijkt hem rustig aan. "Als je iets wilt zeg
je het maar, en een nee accepteer ik niet." Zei Azura even lachend, waarna ze haar ogen
heel even voor kort sluit. Ze hoorde de muziek van het toneel in het midden van het plein,
en iets van binnen werd er vrolijk van.

Devon wou Azura tegenspreken maar zag wel dat dat niets zou uithalen. ''Ik hoef niets maar bedankt'' zei hij. Hij keek even naar het toneel en zag een erg bekend instrument staan. Hij pakte Azura bij haar pols en trok haar mee richting het toneel. Hoe dichterbij ze kwamen hoe harder de muziek.

(Ik heb niet veel inspiratie)

Azura kijkt hem met een glimlach aan, en toch zou ze hem iets geven. Plots schrok ze
even als hij haar pols nam, en ze liet zich gewoon meetrekken door hem. Haar ogen
had ze op hem gericht, en ze merkte dat ze steeds dichter bij het toneel kwamen. Haar
hart ging heel even tekeer, en ze hoorde nu ook de muziek beter. Toch hield ze haar
ogen gericht op Devon, en ze vroeg zich af wat hij van plan was.

Devon rende door tot helemaal vooraan bij het toneel daar liet hij Azura los. Devon wenkte de zanger van de band. De twee leken elkaar te kennen en de zanger lachtte even om wat Devon vertelde. Daarna knikte hij instemmend en ging weer op het toneel staan. Devon klom er ook op. Hij pakte een keltische trommel die hij eerder had zien staan. De zanger knikte hem even toe en begon toen op een fluit te spelen. Devon begon op de trommel te spelen. Hij grijnzde even naar Azura en vertelde met zijn ogen dat zij ook op het toneel moest komen.

https://www.youtube.com/watch?v=KEJa_VgpIAc&feature=related

Azura bleef naar hem kijken, en ze wist niet wat er gebeurde. Even kijkt ze naar hem om
te zien wat hij zou doen, en ze volgde hem met haar blik. Als hij op het toneel klimt blijft
ze gewoon kalm staan, en ook zag ze enkele jonge meisjes naar Devon kijken. Hoewel ze
ook naar haar keken met een jaloerse blik, en dat verbaasde haar wel een beetje. Azura
merkte dat hij wilde dat ze ook op het toneel moest komen, maar ze dacht dan heel even
na voor ze op het toneel ging. Dan besluit ze maar om er ook op te gaan, en ze kijkt hem
met een korte glimlach aan. Dan kijkt ze heel even naar het publiek, maar algauw gaat ze
gewoon bij Devon staan.

Toen het lied afgelopen was kwam de zanger naar Devon en Azura toe. ''Azura ik wou je graag even voorstellen aan Daniel. Hij is een oude vriend van me'' legde Devon haar uit. Daniel had hoektanden maar ook vleermuis vleugels op zijn rug. Het was ook niet moeilijk om te zien dat hij een Hunter was. Daniel glimlachde naar Azura. ''Aangenaam'' sprak hij. ''Daniel en ik hebben nog samen in een band gespeeld'' vertelde Devon aan Azura.

Azura kijkt naar Devon, en dan plots kwam de zanger naar hen toe. Ze keek beide aan
terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Rustig keek ze even naar de vleermuisvleugels,
en toch kijkt ze weer even naar Devon. "Aangenaam." Zei ze maar gewoon vriendelijk
terug, en ze hoorde ook het publiek toe juichen. Deze wilden blijkbaar meer, en ze richt
even haar blik over het publiek heen. Alweer gaven die meisjes haar een vuile blik toe,
en ze negeerde hen gewoon compleet. Rustig blijft ze gewoon staan bij Devon, en haar
ogen had ze ook weer gewoon op hen gericht. "Leuk, maar waarom speel je nu niet meer
in een band? Of doe je dat nog wel?" Vroeg Azura nieuwsgierig aan Devon, en ze merkt
op dat er twee meisjes hun richting kwamen.

Zonder erbij na te denken ging ze op de schoot van Devon zitten, en ze bekijkt de twee
meisjes dan ook grijnzend aan. Ze zag hoe jaloers ze werden, en ook drukte ze een
vluchtige kus op zijn wang net naast zijn mondhoek. Natuurlijk deed ze dat enkel om die
meisjes te plagen, en ze kijkt even naar de reactie van Devon. Ze vroeg zich af hoe hij
op haar actie zou reageren. Toch bleef ze gewoon lekker op zijn schoot zitten, en ze
kijkt hoe de meisjes daar zo staan.

Devon scrok even van Azura en op zijn lijkbleke wangen was een lichte rode kleur te zien. ''Dat ehh weet ik eigenlijk niet meer. Ik heb een aantal jaar geleden een hersenschudding gekregen. Sindsdien weet ik vrijwel niets meer van m`n verleden'' stamelde Devon nogsteeds rood aanlopend. Daniel kwam niet meer bij van het lachen bij de aanblik van Devon.

Azura kijkt hem rustig aan, en ze glimlacht dan ook heel even kort. "Ow dat is niet fijn."
Zei Azura dan zachtjes tegen hem, en nog steeds bleven die meisjes haar vuil aankijken.
Zijzelf trok er zich niets van aan, en ze vond hem wel schattig als hij wat rood zag. Een
meisje kwam hun richting op, en ze riep wat tegen Azura. Ze negeerde haar gewoon, en
om het meisje nog meer te plagen drukte ze een kus op zijn lippen. Dit voor een paar
minuten, maar dan liet ze zijn lippen gewoon weer los. Haar blik was nu heel onschuldig,
en ze kijkt de meisjes aan waarna ze gewoon haar tong uitstak naar hen. Toch zou ze niet
van zijn schoot afgaan, en ze kijkt dan naar Daniel die niet meer bij kwam van het lachen.

Devon keek nog verschrikter dan eerst toen Azura een kus op zijn lippen drukte. Hij was dit soort contact met andere niet gewend. Hij stond voorzichtig op zodat Azura niet van zijn schoot zou vallen. Daarna sprong Devon van het toneel en rende weg tussen de menigte door. Daniel zag het maar was net te laat om hem tegen te houden. ''Devon wacht'' riep hij hem nog na maar zuchte toen. Daniel keek even naar Azura en de meisjes. Hij wist wel dat Azura het deed om hen te plagen, maar dat had Devon blijkbaar niet begrepen.


Een eind bij het festival vandaan was Devon in een veldje gaan zitten. Alleen de sterren en de maan hielden hem gezelchap. Devon staar naar de grond terwijl zijn armen op zijn halfopgetrokken knieen rustte. Waarom was hij weggerend? Loop nooit weg van je problemen Devon. Los ze altijd op. Het was net of Devon de stem die hem dat ooit verteld had duidelijk kon horen. Kana heette ze. Zij had Devon verzorgd in zijn tijd dat zijn hele leven een groot zwart gat was. Ze had hem geholpen bij de Vahun te komen. Ze was altijd aardig en had altijd een glimlach op haar geicht. Daarom deed het Devon zo`n pijn toen hij terug dacht aan de dag van het ongeluk. Kana had geprobeerd een Vampier en een Hunter uit elkaar te halen maar had dat met haar eigen leven moeten bekopen. Devon was er kapot van geweest.

Azura merkte dat hij opstond, en ze kijkt hem even aan. Ze volgde hem met zijn blik,
en ze kijkt dan even naar Daniel. Azura kijkt even naar de meisjes, maar dan gaat ze
zelf ook gewoon het toneel af. Haar blik ging even in de richting waar hij verdween,
maar zijzelf ging gewoon de andere kant op. Even zucht ze diep en ze let niet echt op
naar waar ze gaat. Heb ik iets verkeerds gedaan ofzo? Vroeg ze zichzelf af, en
dan merkt ze plots op dat ze wat verdwaald was. Alweer slaakte ze een diepe zucht,
en dus besluit ze maar gewoon verder te stappen.

Na een tijdje stond Devon weer op. Kana had gelijk zelfs al was ze hier niet meer. Terwijl Devon zo bleef nadenken liep hij met zijn hoofd naar de grond gericht en zijn handen in zijn zakken terug naar het festival. Ook over het festival bleef hij zo lopen en zag dus niet waar hij liep. Op een gegeven moment botste Devon tegen iemand op. Die botsing bracht hem terug op aarde en Devon keek recht in het gezicht van Azura. ''Azura....sorry'' zei hij verontschuldigend maar hij wist niet zeker of hij dat vanwege de botsing of het wegrennen zei.