Céline ontvoerd.

Kovu bleef op de tak liggen en legde zijn kop op zijn poten. Hij keek naar het groepje en zag toen ook Devon erbij. Hij snoof even en zuchtte daarna diep. Hij bleef rustig toekijken maar ook op zijn hoede.

(iets meer inhoud miss Stassi)

Dair trok zich los van Devon`s greep. ''Jij, ik ken jou'' zei hij en keek recht in zijn doorzichtige ogen. Dezelfde als hij had... Hij schatte Devon zo`n drie jaar ouder dan hijzelf. ''Wie ben jij?'' vroeg hij zacht bijna fluisterend.

Céline keek va Dair naar Devon
ze stond dicht bij hem
ze keek even naar haar wonden

(sorry xD)

Stassi keek van Devon naar Dair.
"jullie lijken net broers....." ze zuchte.
en keek even naar het gras en zwiepte met der staart.

Kovu keek naar Dair en Devon en zuchtte. Hij stond op en sprong uit de boom in een bosje. Hij veranderde in een mens en stond recht. Hij keek nog even naar het groepje en verdween daarna tussen de bomen en hun schaduwen.

''Waarschijnlijk je broer Dair'' zei Devon. Hij keek Dair recht aan. Ze leken veel op elkaar dat kon je niet ontkennen. ''Ik ben Devon'' zei hij maar uiteindelijk tegen hem.

Céline voelde haar slapper worden
ze kreeg opeens erge hoofdpijn
het bloeden stopte niet en ze verloor veel
ze trilde

'Kralenband.' klonk het vanuit de boom. Nuka was terug op een veilige tak gaan zitten, tussen het gebladerde. Ze had Dair en Devon gezien en was hen in de gaten gaan houden. Beiden waren ze best wel vriendelijk en nuka had vertrouwen gekregen in hen.

Dair keek op naar Nuka daarna keek hij naar een kralenarmband. Hij zag dat Devon precies zo`n zelfde armband had. ''Maar dit is het laatste wat ik over heb van m`n broer. Hij had de andere helft van de kralen'' zei hij. Dair besefte dat Devon zijn broer was. Veel tijd om daar gelukkig over te zijn had hij niet. Dair rende naar Cèline en ving haar een beetje op. Hij trok haar tegen zich aan. ''Alles komt goed nu'' fluisterde hij tegen haar.

Céline kek hem aan
ze had erge hoofdpijn
ze voelde....
opeens zakte ze in en raakte bewusteloos
bloed stroomde uit de erge diepe wonden

Nuka sprong uit de boom en ging naar de twee toe. Voorzichtig, niet overhaast. Plots knielde ze neer naast Céline en hield haar handen boven haar terwijl ze haar ogen sloot. 'Baar geen zorgen, just trust me' fluisterde ze. Nuka had dit altijd al verborgen gehouden. Zijzelf kon geen wolvengedaante aannemen. Niet zoals andere hunters, die hun dierlijke aard konden laten zien. maar hier had zij erg lang op geoefend. Ze was altijd alleen geweest en moest zich zien te redden. De diepe wond in haar voet was op wonderbaarlijke manier ook nergens meer te zien. Een vreemde gloed kwam om céline terwijl Nuka geconcentreerd bleef zitten met haar handen boven céline en haar ogen gesloten. Nuka voelde haar energie wegglijden om Céline terug kracht te geven te genezen.

Céline haar wonden stopten met bloeden
ze werd minder bleek en de hoofdpijn verdween
ze knipperde met haar ogen en keek op
ze zag Nuka en was nog wat suf
ze zag Dair en glimlachtte heel zacht