Ik moest even alleen zijn.

Tasunke keek naar de lucht. Hij was weg bij Stassi, al wist ze dat niet. Hij keek naar een hoge berg. Op deze grond hadden ze elkaar ontmoet. Hij zuchtte en plofte neer. Hij wás zo verliefd. Hij legde zijn hoofd op z'n kieën en zijn armen erom heen. Zo kon niemand zien dat hij huilde. Hij was kapot van binnen. Hij kon niet meer.

Céline liep stil rond en zuchtte. Ze hoopte dat Dair haar terug wilde. Ze keek op en zag Tasunke. Ze ging ver van hem zitten en staarde stil voor haar uit. Wat zou er met hem zijn? Vroeg ze zicht af

Tasunke keek niet naar Céline. Hij was kwaad op Stassi en zichzelf. Hij was onzeker, over zichzelf. Hij had Lara geredt. Als hij Dair niet had verteld waar Lara was.. dan was alles anders.

Céline staarde naar de grond en zuchtte even. Ze keek even naar hem maar keek al snel weer naar de grond. Ze dacht de hele tijd aan Dair

Tasunke keek naar Céline. Hij legde zijn hoofd meteen weer terug. Hij had er nu geen zin in. Hij keek naar het gras. Niemand moest hem, Stassi niet, niemand niet!