Aankomen

Devon stond op een grot schip. Hij was lang niet meer op deze plek geweest. In de verte zag hij de kade van Portal Dias opdoemen. De wind blies hard en gooide zijn haar in de war terwijl Devon`s doorzichtige ogen op de kade gericht bleven. De kapitein van het schip kwam even naast Devon staan. ''Zo te zien weinig boten vandaag bij de kade'' zei hij. Devon knikte kort. Bijna alle bemanning op het schip waren lid van de Vahun. De kapitein naast Devon was een Hunter maar de twee waren de beste vrienden geworden in zijn tijd op het schip.

Toen het schip de haven binnenvoer was het de kade vrijwel verlaten. De mist was dik het was dan ook nog vroeg in de ochtend. De loopplank werd uitgeschoven en Devon liep van bord de kade op. ''Weet je zeker dat je niet mee terug gaat?'' vroeg een van de bemanningsleden die ook van boord waren gegaan om proviant voor de terugreis in te slaan. ''Nee dit is waar ik thuishoor'' zei Devon tegen het bemanningslid. Deze haalde enkel zijn schouders op en liep weer verder.

Twee nachtzwarte ogen keken naar het toegekomen schip. Nuka zat verscholen, zoals gewoonlijk. Ze keek nieuwsgierig naar de vampier die de kade opkwam. Nuka was niet van plan zich meteen te laten zien en prutste een beetje zenuwachtig aan haar zilveren armbandje. Ze had er zelf al over zitten denken bij de vahun te gaan en het leven als hunter achter zich te laten. Maar ze wou haar gestorven ouders niet teleur stellen. Haar grijze wolvenoren draaiden even en Nuka klom in de dichtsbijzijnde boom. Op een lage tak, tussen het gebladerde, bleef ze zitten. Haar ogen nog steeds op Devon gericht.

Stassi kwam stil naar Nuka toe...
"sorry als je ik je laat schrikken..." ze glimlachte.
"zo te zien hebben we een nieuwe bezoeker" fluisterde ze zacht.

Nuka schrok. Niet alleen omdat ze niet doorhad dat Stassi plots naast haar was komen zitten in de boom, maar ook omdat ze haar niet echt kende. Ze probeerde achteruit te gaan maar vergat dat ze in een boom zat. Nuka zwaaide met haar armen om evenwicht, maar viel toch achterover. Met een klap kwam ze op haar achterste terecht. 'Auhauw' mompelde ze en wreef even over haar pijnlijke onderrug. Maar ze keek al snel geschrokken met haar twee nachtzwarte ogen naar de jongen, die haar nu wel moest opmerken, een vampier bleek te zijn en kort bij haar stond.

Stassi sprong uit de boom.
"oo het spijt me.... heb ik je laten schrikken.... sorry oooo het spijt me..."
der oren lagen plat en der staart hing tussen der benen en keek sip naar Nuka....

Devon keek om. Hij had het zilver al geroken maar nog niet weten te plaatsen. Pas toen hij Nuka op de grond zag liggen kon hij de link leggen. Hij liet zijn tas van zijn schouder glijden die hij van de boot had meegenomen en hielp het Hunter meisje overeind. ''Gaat het?'' vroeg hij bezorgd maar vriendelijk aan haar terwijl hij haar met zijn doorzichtige ogen aan keek. ''Dat was een gemene klap'' ging hij erop door. Tijdens het praten waren zijn parelwitte hoektanden goed te zien.

Stassi keek op naar de jongen en toen weer naar Nuka...
"het spijt me nog steeds dat ik je liet schrikken...." ze zuchte.

Nuka keek met grote ogen naar Devon. Hij was een vampier, daar was ze van overtuigd. Maar ze kon nu ook afleiden dat hij bij de Vahun hoorde. Ze ging een stap achteruit van de twee. Aangezien ze sinds haar kindertijd alleen leefde was ze niet echt sociaal. Maar ze kon haar nachtzwarte ogen niet van de oudere jongen afhouden. Nuka knikte kort. Niet alleen als teken dat het ging, maar ook dat Stassi zich niet schuldig hoefde te voelen. Tenslotte schrok Nuka nogal snel.

Devon knikte even vriendelijk naar Stassi als begroeting. Daarna keek hij weer naar Nuka. ''Hoe heet je?'' vroeg hij haar vriendelijk. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken. Aan zijn linkerpols hing een kralenarmbandje. Je kon duidelijk zien dat er eerst een ander touwtje doorheen had gezeten en dat er een aantal kralen miste. Minstens de helft. Devon keek ook even naar Stassi om te laten merken dat zijn vraag ook voor haar bedoeld was.

Nuka haar blik ging meteen naar het bandje. Ze kende de kralen van ergens. Of had ze dat nou mis? 'Dair.' zei ze stil en keek toen recht in Devons ogen. Nee, dat kon vast niet. 'Nuka.' zei ze toen iets luider op zijn vraag. Ze keek even ongemakkelijk rond, dan naar Srtassi en uiteindelijk terug naar Devon. 'Jij?'

Kovu stond als leeuw achter een boom. Zijn ogen scherp op de jongen gericht. Hij herkende Stassi en hij wist dat ze te vertrouwen was. Toen keek hij even naar het meisje blijkbaar ook een hunter maar de jongen leek duidelijk een vampier. Hij gromde lichtjes. En sprong naar boven de boom in. Hij ging op een tak zitten en bleef scherp naar de drie kijken. Misschien ging Stassi hem opmerken maar hij hoopte van niet. Alhoewel je zag niet elke dag een Zwart/grijze leeuw rondlopen. Zijn ogen waren strak op Devon gericht. Van zijn ouders had hij geleerd dat de vahun en de vampieren de vijand waren en Kovu geloofde dat dan ook maar al was hij niet zo gesteld geweest op zijn ouders.

''Devon aangenaam'' zei hij tegen zowel Nuka als Stassi. Hij was Nuka`s blik gevolgd naar zijn armband. Ook de naam Dair had hij uit haar mond horen vallen. Zou deze Hunter iets van hem weten wat Devon zelf niet wist. Hij hoorde gegrom en keek even zoekend om zich heen. Uit instinct ging zijn blik omhoog en daar zag hij een zwart/ grijze leeuw zitten. Een Hunter ging direct door zijn gedachte.

Een groote grijze wolf Schoot over de vlakte en onweek makkelijk de bomen die op zijn weg kwamen.
Onder het rennen hijde hij.
Toen zag hij een meisje en een jongen staan die hij nog nooit had gezien,Hij stopte en keek naar de mensen die er stonden,een meisje die waarschijn lijk een hunter was,en een jongen die iets anders was dan de rest hier geen vampier en ook geen hunter...
Deze soort kende hij niet.
Hij keek nog wat rond en liep er toen verder heen en veranderde in een mens,daar stond hij dan te kijken naar de 2 die daar stonden.

Nuka volgde Devons blik en schrok bij het zien van de leeuw. Haar wolvenstaart ging tussen haar benen en ze ging nog wat achteruit. Nuka haatte het om zo bang te zijn, maar alles wat ze voor de dood van haar ouders niet had leren kennen, vertrouwde ze nu niet volledig.

Stassi keek naar Devon en knikte...
"ik ben Stassi...." ze keek ook om hoog en zag Kovu zitten...
ze glimlachte en keek toen om naar Tasunke...

Tasunke bekeek Nuka nog een keer goed.
Ze leek ook een wolf al kon hij dat niet vast stellen.
Vraag het dan ! Zei een stem in zijn hoofd.
'Ben jij ook een wolf ?'Vroeg hij toen.

Stassi keek naar Tasunke en toen weer naar Kovu...
ze dacht wat een drukte... ze keek weer even naar Devon.
ze zuchte en zwiepte met der staart

Kovu zag dat ze hem hadden gezien en zijn blik bleef strak op hun gericht. Hij was nog niet van plan naar beneden te komen, zeker niet in zijn leeuwen gedaante. Zijn staart hing slap langs de tak en zijn tanden waren lichtjes ontbloot. Niet dat hij ging aanvallen maar toch. Hij vetrouwde niemand en al zeker geen vampier of hij was iemand van de Vahun dat kon ook. Iniedergeval een van de twee.

Nuka haar blik bleef op de leeuw gericht. Ze liep zoals gewoonlijk op haar blote voeten en zette opnieuw een stap achteruit. Een klein rotsje stond haar echter in de weg en ze viel opnieuw achterover. Zittend op de grond trok ze haar knieën op en legde haar armen eromheen, alsof ze daardoor veiliger was voor het onbekende. Haar nachtzwarte, emotieloze ogen keken naar de jonger die er net bij kwam staan en ze knikte vluchtig.

Stassi zuchte en keek naar Nuka...
"je hoeft echt niet bang te zijn..." ze glimlachte naar haar.
ze keek toen naar Tasunke en glimlachte en glimlachte ook naar Kovu....

Tasunke stak een hand uit naar Nuka.
'Gaat het ?'Zei hij hulpzaam.
Hij wachtte tot dat ze hem aanpakte.

Devon was inmiddels terug gelopen naar zijn tas en hees die weer op zijn schouder. Hij keek vanaf de kade het schip na. Vaag zag hij een schim nog zwaaien. Vast en zeker was dat de kapitein. Daarna richtte hij zijn doorzichtige ogen weer op de Hunters verderop. Hij voelde gewoon at elk zo zijn of haar eigen verleden had. Toch hadden ze allemaal iets gemeen met elkaar. De meeste van hen teminste dat vermoedde Devon wist zijn of haar verleden...

Stassi keek hoe Devon weg liep en zuchte.
ze keek weer bezorgt naar Nuka....
ze dacht misschien is het hier te druk voor haar....

Kovu bekeek Devon en daarna het meisje. Zijn grijze oog bewoog maar zijn zwarte totaal niet. Hij was nog steeds niet van plan tevoorschijn te komen. Nee zeker niet, hij had geen zin om bij al die drukte te staan. Niet als mens en zeker niet als leeuw. Hij legde zijn kop op zijn poten en bleef stil toekijken. Het meisje leek erg angstig. Misschien was ze net zoals hij. Ze leek namelijk niemand te vetrouwen.

Nuka keek naar het hand dat Tasunke uitstak maar nam deze niet aan. Integendeel. Ze wendde haar blik af en keek naar de grond wat verderop. Nuka voelde haar handen trillen en greep de sleep vast die om haar rok zat. Ze kneep er zo hard in dat ze haar handen met moeite terug kon openen.