Devon?

Azura liep rond in de verloren stad, en eigenlijk hoopte ze Devon hier te
zien. Ze keek wat om haar heen, en ze bleef maar rondwandelen maar
gelijk ook zoeken naar hem. Ze wilde hem wat vertellen, en dus bleef ze
maar hopen dat hij hier was. Even staat ze stil terwijl ze wat rondkijkt,
en kort daarna liep ze gewoon verder richting het stadsplein. Haar hart
klopte een beetje sneller, en ze wist niet wat doen. Om eerlijk te zijn had
ze al een paar dagen geen bloed gedronken, en zwak was ze wel een
beetje.

Maargoed het enige waar ze zich nu op concentreerde was het vinden van
Devon, maar dan dacht ze dat de kans klein was dat hij hier zou zijn. Na
een lange tijd was ze bijna bij het stadsplein, en ze stapte nog flink door
totdat ze er uiteindelijk aankwam. Vluchtig kijkt ze om haar heen, en dat
om te zien over er geen Hunters in de buurt waren. Ze slaakt een diepe
zucht, waarna ze dan op een bankje gaat neerzitten. Ze vroeg zich af waar
Devon eigenlijk zat, en ook wist ze niet waarom haar hart steeds sneller
sloeg.

OOC:: Alleen Devon

Op een van de gigantische rotsblokken die over het stadsplein verspreid lagen lag Devon op zijn rug naar de lucht te staren. Hij sloot zijn ogen voor een moment tot hij voetstappen hoorde. Hij keek over de rand van het rotsblok en zag Azura. Devon stond op en sprong behendig van het rotsblok af. Gewone mensen zouden hun voeten waarschijnlijk breken maar voor Devon was het geen enkel probleem. ''Hoi'' zei hij tegen Azura.

(Ben even eten)

Azura zat neer op de bank, en ze had haar ogen op de grond gericht. Natuurlijk had ze
niet door dat Devon ergens in de buurt was, zij zat enkel met haar gedachten bij het
feit dat hij hier waarschijnlijk niet was. Nog steeds ging haar hart tekeer, en dat telkens
als ze aan hem dacht. Even sluit ze gewoon haar ogen, en ze zucht dan ook zachtjes.
Totdat ze plots een stem hoord, en uit haar gedachten schrikt. Dan kijkt ze op en merkt
ze dat het Devon is, waarna ze dan opstaat en hem vrolijk om de hals vliegt. Toch
moest ze wel oppassen want ze had al enkele dagen geen bloed meer kunnen drinken
door de Hunters die achter haar aan zaten.

Devon was even verast om de verwelkoming van Azura. Hij legde zijn handen voorzichtig op haar heupen, ook om een beetje steun te vinden zodat ze hem niet omver duwde toen ze hem omhelsde. ''Ik ehh heb jou ook gemist hoor'' zei hij toch wel een beetje grinnikend tegen haar. Hij keek Azura recht in haar ogen met een kleine glimlach. ''Hoe gaat het met je?'' vroeg hij vriendelijk.

Azura kijkt hem nog steeds vrolijk aan, maar ze hield hem niet los. Haar ogen had ze
op de zijne gericht, en ze glimlachte dan ook naar hem. Als hij vroeg hoe het met haar
ging kijkt ze hem even aan, maar toch wist ze niet hoe ze het kon zeggen. "Wel goed,
alleen heb ik al een paar dagen geen bloed kunnen drinken door die Hunters." Zei ze
dan waarna ze even haar blik afwend, maar algauw weer in zijn ogen kijkt. "En hoe
gaat het met jou?" Vroeg ze dan nieuwsgierig, maar dan drukte ze even een kus op zijn
wang.

Toen Azura vertelde dat ze al een aantal dagen geen bloed meer heeft kunnen drinken pakte hij de flacon die aan zijn broekriem hing. Hij had hem voor hij naar het stadsplein was gegaan nog bij gevuld. ''Hier neem dit maar. Het is misschien anders dan je gewend bent maar het is bloed'' zei hij en reikte Azura de flacon aan. ''Met mij gaat het trouwens erg goed hoor'' voegde hij er met een glimlach aan toe.

Azura kijkt hem aan als hij zijn flacon aan haar gaf, en ze glimlachte dan heel even
naar hem. Rustig deed ze deze open, en ze dronk wat bloed vanuit de flacon. "Dankje
Devon." Zei Azura met een lieve glimlach, nadat ze genoeg gedronken had. Rustig gaf
ze de flacon weer terug aan hem, en ze had ook naar zijn andere woorden geluistert.
"Ik ben blij dat het goed gaat met je en ik..." Zei Azura maar algauw stopte haar zin,
want ze wist niet hoe ze het hem kon vertellen. Hij was degene die de voorbije dagen
in haar gedachten rond spookte, en ze kon hem nooit uit haar gedachte zetten. Haar
hart ging weer tekeer, en ze kijkt hem dan ook recht in de ogen aan.

Devon nam de flacon weer aan en borg hem op. Hij keek Azura weer aan. ''Wat is er?'' vroeg hij toen ze stopte in het midden van haar zin. ''Je kan het me best vertellen. Als je zelf wilt teminste'' zei hij. Het was even stil tussen de twee. Devon was wel nieuwschierig waarom Azura midden in haar zin was gestopt. Maar hij zou haar keuze moeten respecteren als ze het niet wou vertellen.

Azura kijkt hem aan, en ze wist nog steeds niet goed hoe ze het hem kon zeggen.
Dan luistert ze eerst even naar zijn woorden, en ze denkt dan ook heel diep na. Na
een tijdje besluit ze het maar te zeggen, maar ze draait zich dan wel om met haar
rug naar hem. "Ik...uhm...ben...uhm verliefd...op je." Zei Azura dan met een knal
rood gezicht, en ze wist niet hoe hij zou reageren. Haar hart ging heel erg snel, en
ze hield haar handen tegen haar borst aan. Normaal was ze niet verlegen, maar op
dit moment was ze het dus blijkbaar wel. Ze respecteerde zijn antwoord hierop, en
ze zal dan ook geen afstand nemen van hem.

Devon`s eerste blik was verbaasd. Maar die maakte al gauw plaats voor een warme glimlach. Hij draaide Azura naar zich toe en trok haar tegen zich aan. Even bleef hij zo staan. ''Ik ben ook verliefd op jou moet ik bekennen'' fluisterde hij daarna zacht in haar oor. Daarna liet hij Azura los uit zijn omhelzing.

Azura merkte plots dat ze omgedraaid werd, en ze voelde zijn armen om haar heen.
Haar hart ging nog sneller tekeer, en ze werd plots nog roder dan eerst. Dat was dan
ook erg opvallend omwille van haar bleke huid, en dat kwam door de woorden die ze
van hem hoorde. Ze voelde zich gelukkig, en ze gaf hem dan een kus op zijn lippen.
Haar armen had ze ondertussen rond zijn hals gelegd, en ze ging wat dichter tegen
hem aanstaan.

Devon legde nu zijn armen om Azura`s middel en kuste haar terug. Ook zijn wangen vertoonde een rode kleur op zijn bleke huid. Even bleven ze zo staan. Zonder een woord te zeggen. Alleen de wind die met de bladeren van de bomen speelde was te horen.

Tijdens het zoenen had ze kort haar ogen gesloten, en ze vond het erg fijn om zo tegen
hem aan te staan. Haar ogen waren intussen weer open, en ze keek naar zijn betoverende
ogen. Haar hart ging nog steeds te keer, maar daar lette ze niet echt op. Ook haar wangen
zagen nog steeds erg rood, en ze wist even niets te zeggen. Het enige wat ze wilde was zo
de heletijd bij hem blijven staan, en haar hoofd legt ze dan ook tegen hem aan.

Devon zei ook niets. Hij luisterde naar de rustige ademhaling van Azura. En ookal kon hij het niet helpen maar zelfs haar hartslag weerklonk voor hem in zijn oren. Niets kon dit moment van stilte, het moment dat ze beide zonder iets te zeggen toch met zoveel woorden zeiden dat ze om elkaar gaven verpesten.

Azura bleef zo tegen hem aanstaan, en ze voelde het ritme van zijn hart. Zijn hart
was iets rustiger dan die van haar, want deze sloeg helemaal op hol. Haar ogen deed
ze weer open, en ze keek heel even om haar heen. Gelukkig waren er geen Hunters
in de buurt, want dan zou het gezellige moment van nu helemaal verpest worden. Dan
kijkt ze hem recht in de ogen aan, en ze drukte weer een kus op zijn lippen. "Ik hou
van je Devon." Zei Azura zachtjes tegen hem, en ze wist dat Damian erg blij was voor
haar want hij wilde haar niet ongelukkig zien.

''Ik ook van jou Azura'' zei Devon tegen haar. Het was lang geleden geweest sinds hij zich weer zo bij iemand anders had gevoeld. Laatste keer was bij Kana geweest. Devon wou daar niet meer aan denken nu. Zijn gedachte waren nu bij Azura.

Azura glimlacht naar hem, en ze kijkt dan heel even om haar heen. Ze liet hem niet los,
en dat zal ze ook nooit van haar leven doen. Haar hart hoorde bij hem, en daar was ze
blij om. Na zoveel jaren geleden kon ze eindelijk weer iemand liefhebben, en degene
waar ze haar leven mee wilt delen is dan ook Devon. Haar ogen glinsterden van verliefdheid,
maar ook van vrolijkheid.

Devon glimlachte even terug. Een warme glimlach vol tederheid. Voorzichting streek Devon een lok haar achter Azura`s oor. Hij verbazde zich over hoe zacht haar huid aanvoelde. Hij gaf zachtjes een kus in haar nek en daarna eentje op haar wang.

Azura kijkt hem met een verliefde blik in de ogen aan, en ze merkte dat hij een lok
van haar achter haar oor deed. Toch bloosde ze weer licht als hij haar een kus in de
nek gaf, maar dan verdween de rode kleur gewoon weer. Haar ogen had ze op de
zijne gericht, en ze glimlachte verliefd naar hem.

(ff eten)

Devon glimlachde terug naar Azura. Hij kietelde haar even zachtjes in haar zij.
Hij streelde even langs haar wang naar achteren naar haar haar.
Hij begon zachtjes te zingen. Devon wist niet waarom maar hij herinerde zich die woorden.
Alsof ze voor zijn ogen verschenen waren begon hij zachtjes zingen.
https://www.youtube.com/watch?v=n8kX3y69sQE&feature=related

Azura kijkt hem met een verliefde blik aan in de ogen, en als hij haar even kietelde
giegelde ze wel een beetje. Rustig bleef ze hem diep in de ogen aankijken, en ze
hoorde hem dan plots zachtjes zingen. Haar ogen glinsterden heel even, en ze keek
hem aan toen ze luisterde naar het liedje. Rustig sloot ze ook haar ogen, en ze voelde
zich nog gelukkiger dan eerst. Even keek ze naar de hemel, en ze wist dat zij daar
boven erg gelukkig waren voor haar. Een glimlach verscheen om haar lippen, en ze
kijkt Devon weer in de ogen aan.

Devon glimlachde even naar Azura tot ineens de geur van zilver zijn neus binnendrong. Gepaard met het geluid dat iets gegooid werd. Devon draaide Azura om zodat waar zij net stond hij stond en waar hij net stond zij nu stond. Twee seconden later kreeg Devon een zilveren dolk in zijn rug. Even zakte Devon een beetje in en hij voelde het ware bloed over zijn rug stromen uit de wond. Het zilver brandde en Devon had het gevoel alsof zijn huid verschroeid werd. Hij probeerde de dolk te pakken maar kon er niet bij. Hoewel Devon zich verzette viel hij toch op zijn knieen terwijl de brandende pijn bleef doorgaan.

Azura schrok plots van de actie die hij deed, en ze wist niet wat er gebeurde. Dan merkte
ze plots dat hij neerging door zijn knieën, en ze zag een dolk in zijn rug steken. Haar blik
was bezorgd en woedend omwille van dat hij geraakt was, en ze kijkt naar hem als hij de
dolk eruit wil halen. Zonder er bij na te denken deed ze voorzichtig de dolk uit zijn rug, en
ze zorgde ervoor dat hij neerging liggen. "Devon laat me niet in de steek." Zei Azura met
wat tranen in de ogen, en ze kijkt even naar de dolk die ze vasthad. Met vol afschuw smeed
ze deze weg, en ze hield Devon dicht tegen haar aan.

Haar ogen hield ze gericht op de plek waar de dolk vandaan moest komen, en ze liet hem
voorzichtig los. Je kon zo zien dat ze erg woedend was, en ze liep dan ook met een enorme
snelheid op die plek af. Toch probeerde ze mogelijke kogels te ontwijken, en dan staat ze
plots voor de hunter zijn ogen. Haar ogen waren vuurrood, en ze brak deze zijn nek. Maar
ook de andere hunters werden op een gruwelijke wijze vermoord, en plots werd ze zelf met
de achterkant van een wapen geraakt in de rug. Ze schreeuwde het uit van de pijn, en ze
zakte zelf plots neer. Net als ze zich wilde omdraaien, was er een groep vampieren die de
hunter hadden gebeten. Verbaasd keek ze naar hen, maar dan begreep ze het. Deze zaten
in haar dorp, en waren dus de hunters gevolgd. Ze stond na een tijdje met behulp van hen
op, en ze rende weer naar Devon toe. Ze hield hem weer vast, maar toch waren er tranen
die vielen.

Devon was weer een beetje overiend gekomen en steunde op zijn handen terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde. Omdat de wond veroorzaakt was door zilver zou dit niet snel genezen. Hij keek even naar Azura en zag dat zij ook gewond was. ''Waarom moet het nou precies weer op die plek zijn waar ik niet bij kan'' mompelde Devon gefrustreerd. Hij moest op zijn knieen blijven zitten, hij mocht vooral niet gaan liggen dan zou zijn lichaam zicht ontspannen zodat hij van vermoeidheid in slaap zou vallen of van teveel bloedverlies bewusteloos zou raken. Dan zou hij sterven wist Devon. Hij keek opnieuw naar Azura. ''Ik moet verband hebben, twee schone doeken, een stompe naald en draad en schoon water'' zei hij tegen haar. Dit was ook om haar te verzorgen.

Azura kijkt hem nog steeds bezorgd aan, en haar wonde kon haar niks schelen. Devon
was voor haar veel belangrijker, en daar had ze vele redenen mee. Zelf was ze nog
nooit geraakt met een zilveren kogel of wat dan ook, en daar was ze langs één kant
wel blij om. Even schud ze haar hoofd, en ze luisterde naar zijn woorden. Even drukte
ze een kus op zijn lippen, en ze wist niet echt wat doen. Totdat ze niet veel later zijn
woorden hoorde, en ze kijkt hem even aan. "Waar kan ik dat hier vinden?" Vroeg ze
dan even ongemakkelijk, en ze kijkt hem dan ook even zo aan. Ookal was ze hier al
een tijdje, toch was ze eigenlijk nog nooit naar de verloren stad geweest. Om eerlijk
te zijn schaamde ze zich nu wel even, en ze kijkt dan wat naar de grond.