Op verboden gebied

Dair was naar het verboden bos gegaan. Het volksgeloof vertelde van de vloek van Dioa. Een vreselijke vloek die op het verbrande bos rustte. Iedereen die hier kwam zou worden gedood. Dair geloofde niet in het volksgeloof. Toch was hij erg voorzichtig in dit deel van het bos. Dat moest hij zowiezo wel zijn. Cèline had hem veraden. Maar achter haar gingen ze nu gelukkig niet meer aan. Plots hoorde Dair achter zich voetstappen op het verdorde land. Hij bleef stilstaan en en probeerde te ontdekken of hij zilver rook.

Céline kwam aanlopen,ze voelde dat ze hem verraden had.
"Dair het spijt me zo" tranen stonden in haar ogen.
Ze had nog steeds de klauw in haar wang en in haar nek.
Ze wilde hem niet verraden,nooit zelfs.
Maar door die Lesley....
Ze keek hem aan,wachtend op zijn antwoord.

Dair draaide zich om en keek Cèline recht aan. ''Het maakt niet uit Cèline. Ze waren er hoe dan ook toch wel achtergekomen'' zei hij. ''Ik ben blij dat ze jou niet te veel hebben aangedaan'' zei hij. Dair streek even met zijn vingers langs Cèline`s wang. ''Het spijt me dat ik er toen niet voor je kon zijn'' zei hij en doelde op de wond.

Céline keek hem aan
"niet erg,het valt best mee"
ze zweeg maar,ze had best nog wel pijn
ze zuchtte toen ze aan die ene kus dacht
ze schudde de gedachte snel weg

Dair trok Cèline iets dichter naar hem toe. Hij legde zijn armen losjes om haar middel en drukte haar zacht tegen hem aan.
Het was zijn manier om te zeggen dat hij haar vergeven had. Dat hij nooit echt boos op haar was geweest.
Toch bleef iets Dair dwarszitten. En dat was wel de scherpe lucht van zilver die in zijn neus prikte.

Céline glimlachtte,ze vond het fijn om bij hem te zijn
ze keek even rond,het was er best eng
ze zag ook een donkere schaduw
dat zou vast wel niets zijn
ze keek weer naar Dair

Dair had de donkere schaduw ook gezien en bleef er een paar momenten strak naar staren.
Daarna keek Dair weer naar Cèline. Hij drukte zachtjes een kus op haar lippen.

Céline kustte hem ook
ze bloosde nog altijd een beetje
daar lette ze toch niet op
ze keek weer naar de schaduw
ze voelde een rilling over haar rug lopen

Kaida strompelde door het woud. 'Die vervloekte hunter.' mompelde ze terwijl ze mankend door liep. Het stuk stof dat ze om haar been had gebonden om het bloeden tegen te gaan zag al volledig rood. Plots liet ze zich op de grond vallen. Ze trok haar knieën op en legde haar armen eromheen. Ook de schotwond in haar schouder bloedde nog steeds en haar volledig rechterarm zat onder het bloed van die ene wond. Kaida haar ogen waren opgehouden met gloeien en ze was niet alleen veel bloed maar ook veel kracht verloren. Kaida haalde haar zwaard boven en veegde het bloed af dat er nog aan ging. Ze kon Glados zo gedood hebben, maar had hem enkel een wond in zijn schouder veroorzaakt. Daar had ze nu best wel spijt van.

Céline keek op en zag Kaida.
ze wist dat ze een vampier was dus rende ze erheen.
"gaat het?"
ze keek geschrokken naar de wonden

'Wat denk je zelf?' snauwde Kaida die haar handen tegen de grond zette om niet ineen te storten. Ze klonk bot, maar dat kwam door de helse pijn die het schot met de zilveren kogel had veroorzaakt. Haar rode ogen keken Celine aan. 'Sorry.' verontschuldigde ze zich voor haar botte gedrag.

Céline ging bij der zittne
"niet erg"
ze keek naar de wonde
"dat ziet er niets goed uit"

'Dat weet ik.' zei Kaida zacht en kneep even pijnlijk haar ogen dicht. 'Maar die hunter heeft er ook een pijnlijke wond aan over gehouden. Dat verzacht mijn pijn al een beetje.' grijnsde ze toen gemeen en keek naar haar arm die onder het bloed zat van de schotwond in haar schouder.

Céline keek naar de wonde
"je gaat gelukkig niet door"
ze keek even naar Dair

Kaida grijnsde lichtjes. Zelfs deze schotwonden konden haar niet weerhouden te grijnzen om de geur van het bloed. Zelfs al was het haar eigen bloed. Haar rode kijkers gingen even naar Dair en toen naar Celine. 'Ik ben Kaida trouwens.' sprak ze rustig.

Céline glimlachtte zacht
"ik ben Céline en dat is Dair"