Geluidloos rennen

Alsof ze gewoon een fris zomerbriesje was liep Nuka geluidloos vooruit. Zigzaggend tussen de bomen. Lange afstanden waren voor haar geen probleem. Ze was nog lang niet uitgeput en liep nog steeds op haar blote voeten. Schoenen vond ze overbodig. Ze maakten alleen maar teveel geluid. Toen ze een andere geur opving hield ze halt en keek rond, haar oren draaiend naar het geluid dat ze opmerkte. Zo snel ze kon klom ze in de eerste de beste boom en ging op een tak gaan zitten. Dicht bij de stam. Tussen het gebladerde was ze nauwelijks zichtbaar. Haar nachtzwarte ogen keken naar de grond onder de boom. Een schaduw verscheen op de grond. Er kwam iemand aan, maar de bladerden belette Nuka om verder dan de shaduw te kunnen kijken. Maar vanaf hier kon ze gelukkig niet opgemerkt worden. Echter bleef het zilveren armbandje met het wolvenlogo aan een takje steken, waardoor het slotje open klikte. Het zilveren sieraad, die ze altijd bij zich droeg, viel uit de boom. Nuka probeerde er nog wanhopig naar te grijpen maar miste. Met een zacht plofje kwam het in het gras tot stilstand en Nuka kon niets anders doen dan afwachten.

Collet kwam aangelopen. Ze zong rustig een deuntje. Door een zonnestraaltje die zich door het bladerdek van de bomen probeerde te breken zag ze verderop iets glinsteren. Ze keek er verbaasd naar en liep er naar toe. Ze pakte het op en toen ze echt zag wat het was verstijfde ze. ''dat kan niet..'' mompelde ze ongelovig. Ze haalde de ketting onder haar gewaad vandaan. Toch was het waar het was precies hetzelfde. Was haar zusje dan toch dichter in de buurt dan ze had verwacht? Ze hoopte dat dit van haar zusje was. Het moest wel het kon niet van een ander persoon uit haar famillie zijn. Ze stopte haar ketting terug onder haar gewaad en liet het andere kettinkje op haar hand liggen. Ze keek in het rond. ''hallo?!'' riep ze en wachtte hopend op antwoord.

Nu Collet onder de boom stond, waar de armband was gevallen, kon Nuka haar duidelijk zien. Het was het meisje dat ze eerder ontmoet had. De komst van de anderen en vooral van de vampier Dair had toen hun gespek verstoord. Ze sprong uit de boom en landde op Collets rug. Krachtig duwde ze haar tegen de grond en gritste de armband uit haar hand. Haar knieën duwden Collets schouders tegen de grond zodat ze niet uit de greep kon ontkomen. Zo snel ze kon klikte Nuka het zilveren armbandje weer om haar pols. Dit hing er losjes bij, maar toch niet té los, zodat het mooi om haar arm bleef. Gerustgesteld dat ze het terug had sprong ze behendig van Collet af en klom terug de boom in.

Collet stond geschrokken recht en keek toen strak naar Nuka. ''je had het ook gewoon kunnen vragen hoor dan had ik het ookwel terug gegeven..'' snauwde ze naar haar. Opeens besefde ze wat ze had gezegt en ze keek verbaasd naar Nuka. Ze sprong omhoog en lande bij Nuka op de tak. ''Dat armbandje he? dat symbol had iedereen dat bij jou in de famillie?'' vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte niet dat Nuka weer kwaad werdt of wat dan ook. Ze moest het gewoon weten, want als het waar was.. Misschien was Nuka dan wel haar verloren zusje.

Nuka had haar knieën opgetrokken en haar armen eromheen geslagen. Haar kin rustte erop en ze staarde voor zich uit. Zonder zicht af te vragen hoe Collet dat wist van het logo op haar bandje knikte ze zachtjes. Over haar familie praten deed pijn, dus ze draaide haar hoofd zoveel mogelijk weg van Collet. Ze wou erachter komen welke vampier hen vermoord had en die zou zij het leven ontnemen. Nuka voelde zich van die dag al eenzaam. Ze was nog zo klein toen het gebeurde en wist niet meer alles ervan. Vage gezichten zag ze enkel voor zich en het geschreeuw dat door merg en been ging...

Collet slikte even en haalde diep adem. Ze dacht even na en herrinnerde zich nog vaag de naam van het meisje. ''Nuka.. ik denk dat wij even moeten praten..'' zei Collet zacht en ging wat gemakkelijker zitten maar ze was diep van binnen niet blij en al helemaal niet vrolijk. Maar toch als Nuka haar verloren zusje bleek te zijn zou ze wel heel blij worden. Ze haalde weer een keer diep adem en haalde het kettinkje onder haar gewaad tevoorschijn. ''Dit kettinkje heb ik al mijn hele leven het wolfje wat er aan hangt had iedereen in mijn famillie, en het lijkt precies op wat jij ook hebt..'' zei ze zacht en keek naar de grond. Ze liet het kettinkje in haar hand liggen en keek er naar.

Nuka draaide langzaam haar hoofd terug naar Collet. Bij het zien van het kettinkje verwijdde haar pupillen en ze stak haar hand ernaar uit. Even had ze de neiging het te grijpen en naar haar toe te trekken. Maar ze besefte nog net op tijd dat het nog om Collets hals hing en Nuka wou geen ongelukken veroorzaken. Haar hand bleef er even boven hangen en liet toen voorzichtig en trillend een vinger over het wolfje hangen. Om de pols van de hand waarmee ze dat deed bengelde het zilveren armbandje. Precies hetzelfde wolfje stond erin gegraveerd. Nuke hield haar arm voor haar gezicht en keek naar haar armband. Haar kostbaarste bezit. Waarna ze verward met haar nachtzwarte ogen naar Collet keek.

Collet zag de vinger van Nuka en kneep haar ogen even dicht. Daarna keek ze weer naar Nuka. ''Nuka.. ik denk..'' ze durfde het bijna niet uit te spreken. Het moest gewoon waar zijn. Het kon niet anders, geen enkele andere famillie had zo'n wolfje aan een kettinkje of wat dan ook kunnen hebben. Tenzij Nuka het kettinkje gevonden had maar dat verwachtte collet niet, want dan had Nuka het ook heus niet op die manier van Collet terug gepakt. ''ik denk dat we zusjes zijn.. '' vervolgde ze trillend. Haar ogen waren bijna betraand. Ze had haar zusje gewoon gevonden, teminste dat hoopte ze.

De nachtzwarte ogen bleven bewegingsloos verward naar Collet staren. 'Zus... zusjes?' vroeg ze stil en wendde haar blik af. Opnieuw naar het armbandje met de wolf. Ze wist niet eens dat ze een zus had. Nuka was nog zo klein geweest. Ze sloot haar ogen even en zag het weer voor zicht. Vuur.. Nuka ineengedoken in een hoekje, verstopt voor het gevaar. Haar ouders verwerend tegen de vampire. Maar helaas. Toch had ze geen herinneringen van een zus. Of toch? Een stem die haar naam riep. Kon het zijn? Of waren het haar ouders? Misschien wel gewoon haar verbeelding. Nuka opende haar ogen terug en zuchtte diep.

Collet dacht diep na. Toen haar ouders met de vampire vechtte was zij opzoek naar haar zusje oftewel Nuka. ''jij was nog jong Nuka, je kan het je waarschijnlijk niet meer herrineren, dat ik jou grote zus was. We verschillen maar een jaar van elkaar maar dan nog..'' zei ze zacht en staarde naar het kettinkje. Een traan gleed langs haar wang bij de gedachtte aan haar ouders. Ze veegde de traan snel weg en stopte de ketting terug onder haar gewaad. Ze staarde even naar de grond en haar oren en staart hingen er onrustig bij. Ze keek weer even naar Nuka en zuchtte diep.

'Collet.' zei Nuka zacht en staarde het meisje aan, die haar zus bleek te zijn. Nuka herinnerde zich niet alles meer, alleen een stem. 'Je riep me.' fluisterde ze en stak haar hand naar Collet uit. 'Maar mijn stem was onhoorbaar.' daarmee bedoelde ze dat ze niet op Collets geroep had geantwoord na het drama van de dood van hun ouders. Sindsdien was Nuka altijd alleen geweest en dat was de reden waarom ze altijd zo stil en teruggetrokken was. Nuka had nooit echt met anderen leren omgaan en alleen verdriet en pijn stroomde door haar lichaam. Geen straaltje geluk.

Collet keek naar de hand en pakte die vast. Een traan liep langs haar wang en viel naar beneden. ''ik ben blij dat ik je terug heb gevonden zusje..'' zei ze zacht en glimlachtte. Ze zou haar bijna wel kunnen omhelzen. Zo blij was ze, Ze was altijd opzoek geweest naar haar jongere zusje, en nooit had ze haar gevonden. Ze had bijna gedacht dat ze niet meer leefde dat ze haar nooit meer terug zou vinden. Maar nu zat ze ineens op een tak in een boom bij haar zusje.

Nuka keek naar de traan en veegde de nattigheid met haar andere hand weg. Ze wou haar zus niet zien huilen. Niet nu ze eindelijk wist dat ze nog een zus had en er niet alleen meer voor stond. Ze keek naar hun handen. Het was lang geleden dat Nuka nog met iemand contact had gehad. Meestal zat ze in haar eentje bij het water of in een boom. Maar nu was ze niet alleen. Nee, nu was ze met een speciaal persoon.

Collet keek op en glimlachtte. Ze keek naar haar hand en die van haar zusje. Dit gaf haar zo'n goed gevoel. Nu hoefde ze zich nooit meer zorgen te maken dat ze haar zusje nooit zou vinden, want nu zou ze altijd bij haar zijn. ''ik wou dat pap en mam ook nog bij ons waren..'' zei Collet zacht en haalde diep adem. Ze keek even naar de grond. Er waaide een rustig wind door de bomen.

Nuka trok haar hand terug en legde die tegen haar hart. haar ouders.. ze wist niks meer over hen. Alleen hun dood. Ze liet zich van de tak glijden en kwam met een klein plofje op haar blote voeten in het gras terecht. Ze kruiste haar armen om zich heen en met lichte pasjes stapte ze door het gras. Ze zag de zon al zakken en het zou niet lang meer duren voor een schemering zou vallen. Ze glimlachte. Al was ze geen vampire, ze hield van de nacht. Evenveel als ze van de dag hield eigenlijk.

Collet sprong ook van de tak af. Ook zij liep gewoon op blote voeten. Ze ging naast Nuka lopen en keek naar de lucht. Een briesje waaide door haar haar en ze zuchtte weer even. Ze zei maar even niks meer. Het was eigenlijk wel fijn die stilte. Alleen de vogels die hun laatste liederen floten en de krekels die hun eigen geluiden maakten. Collet bleef even staan en sprong omhoog. Ze sprong naar de top van een boom en keek naar de horizon.

Nuka keek Collet na. Zijzelf ging tegen de boom aan gaan zitten. Het was een enorme boom en enkele wortels staken deels uit, wat eigenlijk een leuke schuilplaats bood. Ze nestelde zich tussen de wortels en sloot haar nachtzwarte ogen eventjes. herinneringen kwamen boven, zoals zo vaak. Na even opende ze haar ogen weer en voelde aan de riem onder haar rok, om haar heup. Er was een tasje aan gebonden waar haar dolk in zat. Meer droeg Nuka niet van wapens. Ze was niet vijandig. niet altijd tenminste.